.
Το Maison de Force (Επανορθωτικό ίδρυμα) αποτελείται από επτά καρέκλες. Στα γυάλινα καθίσματά τους οι καρέκλες ενσωματώνουν τις τρισδιάστατες κατόψεις ισάριθμων φυλακών της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής. Τα αρχιτεκτονικά σχέδια των φυλακών προβάλλονται ως σκιές στο πάτωμα παραπέμποντας στον τρόπο που οι κατόψεις των κτιρίων, καθώς τα χρησιμοποιούμε, εντυπώνονται μέσα μας. Μια από τις βασικές λειτουργίες της αρχιτεκτονικής είναι να παρέχει καταφύγιο και να κατευθύνει την κοινωνική δραστηριότητα. Ωστόσο, λειτουργεί και ως μέσο καταπίεσης και περιορισμού. Το κράτος μέσω της αρχιτεκτονικής μπορεί να ελέγχει τους πολίτες του και να τους στερεί την ελευθερία. Αν και υπάρχουν αρκετά εύλογα επιχειρήματα για την αναγκαιότητα της φυλάκισης ως μεθόδου τιμωρίας ή σωφρονισμού, οι φυλακές έχουν επίσης χρησιμοποιηθεί για τον περιορισμό των «εχθρών του κράτους», καθώς και για τη φίμωση των αντίθετων φωνών. Οι φυλακές είναι εργαλείο καταστολής των «ανεπιθύμητων» στοιχείων της κοινωνίας, ενώ συχνά χρησιμοποιούνται για να αναπλάσουν ιδεολογίες ή να κάμψουν το ηθικό. Επίσης, οι φυλακές είναι τόποι παραγωγής της κοινωνικής ανισότητας, π.χ. οι ΗΠΑ έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό φυλακισμένων επί του πληθυσμού και οι περισσότεροι είναι αφροαμερικανικής καταγωγής. Δεδομένης της κατάφωρης παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που έχει καταγραφεί σε περιβάλλοντα φυλακών, η μεταρρύθμιση στο σωφρονιστικό σύστημα είναι επιτακτική ανάγκη.
Οι Ben Langlands και Nikki Bell εξερευνούν το σύνθετο δίκτυο σχέσεων που συνδέει τον άνθρωπο με την αρχιτεκτονική και τα κωδικοποιημένα συστήματα επικοινωνιών και συνδιαλλαγών που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος για να διαχειρίζεται τον ραγδαία εξελισσόμενο τεχνολογικά κόσμο. Οι Langlands & Bell ξεκίνησαν να συνεργάζονται το 1978, όταν σπούδαζαν ακόμα στο Λονδίνο. Ζουν και εργάζονται στο Λονδίνο και το Κεντ και εκθέτουν τη δουλειά τους ευρέως και σε διεθνή βάση, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Τα μέσα που επιλέγουν ποικίλλουν, από φιλμ και βίντεο μέχρι διαδραστικά ψηφιακά μέσα και γλυπτική, εγκαταστάσεις και φυσικής κλίμακας αρχιτεκτονικά έργα.
>>
Maisons de Force (1991) is a set of seven chairs. The glass displays embedded in the seats depict models of seven prisons from Europe and North America. The diagrams of the prisons are cast as shadows on the floor, calling to mind the way we tend to become imprinted by the layouts of buildings as we use them. One of the main functions of architecture is to shelter, contain, and direct social activity. But architecture can also function as a form of oppression and confinement. Through architecture, the state is able to control its citizens and to deprive them of their freedom. Thοugh there are a number of accepted reasons for the need to imprison as punishment or deterrent, prisons have also been used against so called-enemies of the state, and to silence dissent. Prisons are a tool to suppress ‘undesirable’ elements in society, and are often used to re-shape ideologies or to break spirits. Prisons also perpetuate social inequality: the US, for instance, has the largest percentage of incarcerated people given its total population and most are Afro-Americans. Given the gross abuses of human rights that have taken place in prisons, the importance of prison reform has become an urgent matter.
Artists Ben Langlands and Nikki Bell explore the complex web of relationships linking people and architecture and the coded systems of communications and exchange, used to negotiate a fast-changing technological world. Langlands & Bell began collaborating in 1978 while studying in London. They are based in London and Kent and have exhibited widely internationally since the early 1980’s. Their art works range from film, video and interactive digital media to sculpture, installation, and full-scale architecture. Their art examines human relations from personal to political by exploring the structures we inhabit and the networks of communication and exchange that surround us.
ΟΛΟΙ ΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ / ALL ARTISTS
- Πάνος Κοκκινιάς. Πρέσπες, 2009
- Μαρία Βαρελά. Eν πανίον, 2020
- Ελένη Καμμά. Casting Call (Ανοιχτή οντισιόν), 2017-ongoing
- Ειρήνη Βουρλούμη. Party like there is no tomorrow, 2015
- Ειρήνη Βουρλούμη. In Waiting, 2011-2016
- Γιώργος Γύζης
- Βαγγέλης Βλάχος. 1981 (Allagi), 2007
- Αντώνης Πίττας. All Done Go Home, 2019
- Αναστάσης Στρατάκης. Έγχρωμη αποκατάσταση της τελετής αφής της ολυμπιακής φλόγας, κατά τη διάρκεια της ελληνικής στρατιωτικής χούντας (1967), 2016-2018
- Αλέξης Φιδετζής. Babel Fragments, 2022
- Zanny Begg + Oliver Ressler. The Right of Passage, 2013
- Trevor Paglen. NSA/GCHQ Surveillance Base Bude Cornwall, 2014 NSA Dagger Complex, Griesheim, Germany, 2014 NSA-Tapped Fiber Optic Cable Landing Site, Mastic Beach, New York, United States, 2014
- Trevor Paglen. Code Names of the Surveillance State, 2014
- Thomas Locher. Universal Declaration of Human Rights, Article 15, 2005-2006 / European Convention on Human Rights, Article 6, 2018-2019
- Thomas Kilpper. Burnout, 2016-2017
- Tanja Muravskaja. Ours, 2017–2018
- Szabolcs KissPál. From Fake Mountains to Faith (Hungarian Trilogy) (Από τα απατηλά βουνά στην πίστη [Ουγγρική τριλογία]), 2016
- Stéphanie Lagarde. Shepherds, 2021-2022
- Stéphanie Lagarde. Déploiements, 2018
- Stéphanie Lagarde. Bloc ballad, 2018
- Sasha Streshna. 1775, 2011, Herero, 2011, Where did Mr. President go?, 2022
- Navine G. Dossos. No Such Organisation (Δεν υπάρχει τέτοιος οργανισμός), 2018-2020
- Marta Górnicka. Constitution for the Chorus of Poles, 2016
- Marina Naprushkina. Jetzt! Alles für Alle!, 2020
- Marina Naprushkina. I Want a President, 2020-2022
- Loulou Cherinet. Statecraft, 2017
- Liu Chuang. Bitcoin Mining and Field Recordings of Ethnic Minorities, 2018
- Lise Harlev. To Be From Your Country, 2022
- Larissa Sansour. Nation Estate, 2013
- Langlands & Bell. Maison de Force, 1991
- Kristina Norman. Bring Back My Fire Gods, 2018
- Köken Ergun. Ι, Soldier, 2005
- Köken Ergun. The Flag (Bayrak), 2006
- Katya Εv. Augenmusik, 2016
- Jonas Staal. Other-Than-Statecraft #2: New Unions (Πέρα από το Statecraft #2: Νέες Ενώσεις), 2016-2019
- Jonas Staal. Other-Than-Statecraft #1: New World Summit (Πέρα από το Statecraft #1: Νέα Παγκόσμια Σύνοδος), 2012
- Jonas Staal. Collectivise Facebook (Συλλογικοποίηση του Facebook), 2020
- Jaanus Samma. Museum Display, 2019
- Ivan Grubanov. Visitor, 2002-2003
- Femke Herregraven. Liquid Citizenship, 2015/2018
- Ewa Axelrad. Shtamah, 2017
- Ella Littwitz. Yesterday, 2020
- Ella Littwitz. The Unknown Land of the South, 2017
- Daniela Ortiz. ABC of Racist Europe, 2017
- Cristina Lucas. Vexillology, 2015
- Cristina Lucas. Monochromes, 2016
- Bani Abidi. The Reassuring Hand Gestures of Big Men, Small Men, All Men, 2021