Αλεξανδρή Μαρία

ΕΜΣΤ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ - ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ

ΟΜΟΡΦΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΕ ΟΜΟΡΦΕΣ ΦΟΡΕΣΙΕΣ

εμπνευσμένο από το έργο της Κιμσούτζα, Bottari

Όμορφες  γυναίκες σε όμορφες φορεσιές, περιμένουν. Μήπως προσδοκούν κάτι; Kάτι επιτέλους να συμβεί;

Ακίνητες, μα προστατευμένες ή κρυμμένες μέσα στα χρώματα και τα μεταξωτά;

Μονάδες ή ομάδες;

Κάποιος πρέπει να ενδιαφερθεί, να τις αγγίξει και αφού προσεκτικά τις ψηλαφίσει να λύσει το σφιχτά δεμένο κόμπο της ύπαρξής τους και να φανερώσει ό,τι ερμητικά κρύβεται βαθιά μέσα σ΄αυτή. Κάποιος απ τους άλλους χρειάζεται για να αποκαλυφθούν τα κρυμμένα μυστικά, για να ξεδιπλωθούν οι σφιχτά διπλωμένες πτυχές.

Και μετά τι; Μπορεί άραγε ο κρυμμένος εαυτός, αποκεκαλυμμένος πια, να γίνει δώρο, προσφορά, εφαλτήριο για δημιουργία, χαρά, γνώση; Θα είναι άραγε η κρυμμένη πλευρά του εαυτού όταν βγει στο φως τόσο όμορφη όσο η εξωτερική φροντισμένη, μεταξωτή και πολύχρωμη πλευρά;

Μονάδες ή ομάδες, λοιπόν; Ξανά το ερώτημα. Ή μήπως πρέπει να ξαναδιατυπωθεί, ως θέση πια: Μονάδες και ομάδες, μονάδες η προϋπόθεση της ομάδας.

Παράλληλα με τη μοναξιά, η συλλογικότητα. Η ανάγκη της ανεξαρτησίας και του ανήκειν, κοινές επάλληλες ανάγκες των πολύχρωμων μονάδων, των ξεχωριστών υπάρξεων που μοιάζει να υπομένουν καρτερικά τον χρόνο για την αποκάλυψη. Μοιάζει να την επιζητούν την αποκάλυψη ή μήπως είναι το άγγιγμα αυτό που περιμένουν;

Οι υπάρξεις  ως μονάδες λοιπόν μέσα στις ομάδες, σ΄ ένα κοινό ταξίδι: το ταξίδι της ζωής όπου ο καθένας χρειάζεται έστω λίγους διαλεχτούς συνοδοιπόρους. Έτσι απλά. Τα χρώματα του καθενός για να ξεδιπλωθούν έχουν ανάγκη τον Άλλο, όσο πλούσια όσο μοναδικά κι αν είναι. Μόνα τους μένουν διπλωμένα, περιορισμένα, ακίνητα.

Έτσι μίλησε το έργο της Κιμσούτζα σε μένα. Χωρίς να γνωρίζω οτιδήποτε για τη δημιουργό.

 

ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

εμπνευσμένο από το έργο της Κιμσούτζα, Bottari

Τώρα που οι ομάδες χάθηκαν και μείναμε μονάδες,
πώς θα ξεδιπλωθούν τα χρώματα, πώς θα λυθεί ο κόμπος;

 

ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

εμπνευσμένο από το έργο του Απόστολου Γεωργίου, Χωρίς τίτλο

Ένας άνθρωπος, επιλέγει να ανεβεί λίγο πιο πάνω, λίγο πιο ψηλά. Δύο σκαλιά είναι αρκετά. Δε χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια. Δύο σκαλιά μόνο για να βρεθεί κοντά στο άνοιγμα, στην προοπτική, να κοιτάξει σ΄ έναν άλλο κόσμο. Προσπαθεί, σκύβει, κρατιέται να μην πέσει, θέλει να κοιτάξει βαθιά κάτω, μέσα απ΄ το πέρασμα, επιμένει.

Ο δικός του φωτεινός οδηγός δεν του είναι απαραίτητος πια. Το φως που βρίσκεται στο τέλος της ματιάς του μοιάζει πιο δυνατό. Μόνος αποφάσισε, μόνος ανέβηκε, μόνος έφτασε ως εκεί και να που τώρα στέκεται στο όριο του περάσματος κι αναλογίζεται το επόμενο βήμα: άλμα, πτώση ή ακινησία; H επιλογή δική του.

 

ΟΛΕΣ ΟΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ

ΤΟ NEWSLETTER ΤΟΥ ΕΜΣΤ                 ΕΓΓΡΑΦΗ
Υπουργείο Πολιτισμού
EL / EN