Καρανίκα Έλλη

Αναισθησιολόγος, Συντονίστρια Διευθύντρια ΕΣΥ

ΕΜΣΤ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ - ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ

ΜΟΝΟΠΛΑΝΟ

εμπνευσμένο από το έργο του Δημήτρη Τζαμουράνη, Sleepwalker

Όταν η πόλη κοιμάται, μακριά από τα φώτα της, σπάζουμε τον άχρονο γυάλινο κόσμο μας, ξεμακραίνουμε από τις μουσικές πανδαισίες και ανεπαισθήτως προχωράμε ψηλαφητά, μήπως σταθούμε τυχεροί κι αγγίξουμε την απάντηση που, σαν το γνώριμο δροσιστικό, καυχιέται πως «πάει με όλα» τα ερωτήματα, όσα την νύχτα σπάζουν το γυάλινο περίβλημα της θωρακισμένης μας ύπαρξης, αναδύονται από το κόκκινο ποτάμι αισθήσεων και παραισθήσεων και μας τυλίγουν σαν φιδόδερμα , προσμένοντας την επόμενη αλλαγή του

Κι εσύ Θεατή που με βλέπεις,

«Πήγαινέ με όπου θες, μακριά απ’ το σκοτάδι,

άναψέ μου φωτιές, κάνε στάχτη τον Άδη.

Πήγαινέ με όπου θες σα χαμένο υπνοβάτη,

ξέγραψέ μου το χθες, μάθε μου την αγάπη…»*,

-μια αγάπη που δεν θα είναι “ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους”  αλλά θα καταργεί το σκοτάδι, τη σιωπή, την καθήλωση

Μια αγάπη παρηγορία…

 

 *( “Υπνοβάτης”, μουσική Λ. Μαχαιρίτσας, στίχοι Λ. Δημοπούλου) 

 


ΠΑΓΩΜΕΝΗ  ΑΙΩΡΗΣΗ…

εμπνευσμένο από το έργο του Αλέξανδρου Ψυχούλη, Όργανα γυμναστικής

Όργανα γυμναστικής για καθημερινή άσκηση
στην  ψευδαίσθηση  μιας ρυθμικής  (μετα)κίνησης,
καμία  μεταβολή  απομονωμένου συστήματος – η εντροπία σταθερή

Δοκιμάζεται η αν(τ)οχή της ανεμόσκαλας στο βάρος της  αδημονίας
για ένα ψηλό παράθυρο με θέα στον έξω κόσμο
Αλλιώτικη  αυτή η τσιμεντένια ζούγκλα:
μετέωρη η κραυγή “εεεεεε   Me Tarzan Υou Jane”- σιγή

Να υπάρχει ορίζοντας εκεί έξω;
Αν αντέχει η σκάλα, αν πλησιάσει η αιώρα, αν  ψηλώσει το βλέμμα,
μπορεί και να φανεί ο ανοιχτός  ορίζοντας;

Η σωτηρία  κατακόρυφη διάσταση, ελπίδα κι απαντοχή…

 

“ Η ευτυχία μου, σκέπτομαι, θα ’ναι ζήτημα ύψους… Μαίανδροι στο χορό τους με τραβάνε οι σκιες… Οι ορίζοντες θα μ’ έχουν πνίξει…Όνειρο ανάγλυφο, θα ’ρθω κοντά σου  κατακορύφως…”

(“Εμβατήριο πένθιμο και κατακόρυφο” Κ. Καρυωτάκης)

 


ΟΛΕΣ ΟΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ

EL / EN