ΔΑΚΡΥΑ
εμπνευσμένο από το έργο της Χάριτος Επαμεινώνδα, Χωρίς τίτλο #09p/g
Σώμα φορτωμένο με στρώματα προστασίας
και όμως ποτέ δεν υπήρξε τόσο πολύ γυμνό…
Τόσο πολύ μικρό… Τόσο πολύ λίγο…
Λίγα και τα λόγια που αγγίζουν για να ζεσταθείς.
Πολλά τα ασήμαντα, τα μικρά, τα αδιάφορα,
λόγια του Κανένα και του Πουθενά.
Μόνο τα δάκρυα ζεσταίνουν το πρόσωπο,
το αλατίζουν, το κάνουν να αναπνέει, να είναι ζωντανό.
Ακολουθούν τη διαδρομή από τα σημάδια που έχουν εγγραφεί,
που έχουν γίνει ρυτίδες…
Σε παίρνουν αγκαλιά και νιώθεις την ασφάλεια που πάντα ήθελες.
Είναι το μόνο που σου ανήκει, που είναι δικό σου…
Είσαι μόνη σου και διαβάζεις βλέμματα,
ενώ αυτό που θέλεις πραγματικά είναι να μυρίσεις ένα λουλούδι,
να ντύσεις το σώμα σου με μυρωδιές…
Βλέπεις το είδωλο σου στον καθρέφτη.
Το γυμνό, το μικρό, το λίγο είναι απέναντί σου…
Η ιεροτελεστία που σου επιτρέπει την πρόσβαση σε ηρωικές επιτελέσεις,
έτσι σου έχουν πει, λαμβάνει χώρα σε μια φουκωική ετεροτοπία.
Ή μήπως ουτοπία;
Πότε η ψευδαίσθηση θα δώσει τη θέση της στο αληθινό, αναρωτιούνται;
Είσαι μόνη σου, εσύ και τα δάκρυά σου…
Ξέρεις ότι αυτή είναι η μόνη αλήθεια και αυτό φτάνει για να λυτρωθείς, να θεραπευθείς,
για να θεραπεύσεις, για να φροντίσεις…
ΑΝΑΣΕΣ
εμπνευσμένο από το έργο της Χάριτος Επαμεινώνδα, Χωρίς τίτλο #09p/g
Σου έδωσε την ανάσα της χωρίς να σκεφτεί την απώλεια,
το κενό, τον επερχόμενο θάνατο…
Νόμιζε ότι ζούσε με τη δική σου, την αληθινή, την καθαρή.
Η ανάσα και ο λόγος σου έτρεφε την ψυχή της,
νέκταρ και αμβροσία στο άδειο νεκροκρέβατό της…
Ο πόνος στα χείλη, το κεφάλι, τα πόδια ήταν ενοχικά ηδονικός,
μαρτυρούσε το μεγαλείο της ζωής,
μιας ζωής που είχε ξεχάσει ότι της ανήκει.
Λήθη από τη στιγμή που εκείνη έδωσε πνοή σε έναν άνθρωπο.
Τραγικό!
Μαζί σου έμαθε ή απλά νόμιζε ότι ζει ξανά.
Ο πόνος, ο φόβος, η γύμνια, η έκθεση, τα λόγια, η αλήθεια
της χάρισαν έντονα, νοητικά, ονειρικά, οργασμικά, κυτταρικά ταξίδια…
Μέχρι που η αλήθεια έγινε αφόρητη, αβάστακτη, πιεστική.
Η βιογραφική ρήξη αναπόφευκτη.
Το οικείο έγινε ξένο, το πριν αναμετριόταν με το μετά.
Διαπραγματεύσεις, καθημερινοί θάνατοι,
αποδόμηση μέσα από μελωδίες.
Αλλά σου έδωσε την ανάσα της και πήρε τη δική σου.
Γλυκός θάνατος και για τους δύο πάνω στο κρεβάτι της ζωής…
ΚΙΒΩΤΟΣ
εμπνευσμένο από το έργο της Χάριτος Επαμεινώνδα, Χωρίς τίτλο #09p/g
Αμφιθυμίες, εναλλαγές, άσπρο-μαύρο, ποτέ γκρι.
Η μέρα αβάστακτη, αγχωτική, αρρωσταίνει.
Οι ήχοι τής προκαλούν ταχυπαλμίες, βάρος ασήκωτο.
Καμία ανάσα δεν ανακουφίζει το μέσα…
Ο λόγος, οι απανταχού ρητορικές ταξιδεύουν με τον αέρα,
επικάθονται με την πρωινή υγρασία πάνω στα φύλλα των δέντρων,
εξατμίζονται, χάνονται σαν να μην είχαν ειπωθεί ποτέ…
Τα σημαίνοντα και τα σημαινόμενα αλλάζουν μορφή,
μπερδεύονται, διαχωρίζονται. Τίποτα δεν εννοείται…
Κιβωτός για σένα οι δαίμονες σου,
σε συναντούν, παίζουν μαζί σου όταν χάνεται το φως της μέρας.
Χορεύεις μαζί τους, ξεγυμνώνεσαι μπροστά τους…
Σε καταλαβαίνουν, σε αποδέχονται, δεν σε κρίνουν…
Εσύ το κάνεις αυτό στην εαυτή σου,
έτσι είσαι μαθημένη, προγραμματισμένη.
Χαμένη αμαζόνα…
Όνειρα επιβίωσης σε συνθήκη πλήρους εγρήγορσης στο σκοτάδι…
ΜΝΗΜΕΣ
εμπνευσμένο από το έργο του Γιώργου Γυπαράκη, Νυχτερινό τοπίο
Είναι στιγμές που παγώνεις, παραλύεις,
μπορεί και να χάνεσαι.
Το σώμα και η καρδιά σου δεν μπορούν να ξεχάσουν τον βιωμένο πόνο,
αντιδρούν ανελέητα, πολεμικά.
Επίθεση, άμυνα, δεν έχει σημασία…
Ο ήχος από τα γρήγορα βήματα ενός άγνωστου νυχτερινού περιπατητή,
η αίσθηση των χεριών του πάνω σου, η φωνή σου που καλεί σε βοήθεια,
η παραβίαση του ιδιωτικού χώρου, ο φόβος,
η απεγνωσμένη αναζήτηση ασφάλειας αμφισβητούνται
και… κηδεύονται μεγαλοπρεπώς.
Πού και πού εμφανίζονται στην οθόνη των ονείρων.
Ξυπνάς με οργή, ξεχνιέσαι, το προσπερνάς.
Δεν ξεφεύγεις όμως γιατί οι επιλογές σου είναι εδώ και στο θυμίζουν,
απορρέουν από αυτό…
Η θύμηση ενός τόπου,
ενός καταφύγιου που άλλαξε μορφή με ένα βλέμμα κενό,
αρκεί να διαλύσει την κάθε προσδοκία…
Ανεπιθύμητη εσύ και η αλήθεια σου.
Τρομάζει και ας είναι άδολη, την περιφρονούν,
αδιαφορούν μπροστά στο μεγαλείο της.
Σε πληγώνει η σιωπή…
Έφτασες εκεί που δεν μπορείς κουβαλώντας τον σταυρό της αλήθειας σου,
δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω σε αυτό που απλά μπορείς…
Η σιωπή τους βάλσαμο για σένα τελικά.
Η νοητική δυστοπία παραγκωνίζεται μόνο από γνώριμες μυρωδιές,
σαν αυτές που αναδύονται από το χώμα μετά από μια ξαφνική μπόρα,
από τη βρεγμένη άμμο μιας παραλίας,
από ένα ξύλο που σιγοκαίγεται, από ένα σπίρτο που ανάβει,
από το άρωμα ενός νυχτολούλουδου ή ενός αγαπημένου ανθρώπου.
Μοναδικές θύμησες…
ΠΟΝΤΙΚΙ ΤΗ ΝΥΧΤΑ
εμπνευσμένο από το έργο του Γιώργου Γυπαράκη, Νυχτερινό τοπίο
Καταπίνεις την ανεπάρκεια των άλλων,
αυτήν που στη χαρίζουν απλόχερα…
Πόσες φορές δεν μπαίνεις στην παγίδα να την κάνεις δική σου;
Σε κάνουν να λες ευχαριστώ σε ανθρωποειδή που θα έπρεπε να σου ζητούν συγνώμη.
Πόσες φορές δεν πέφτεις στην παγίδα να είσαι ευγνώμων,
ενώ θα έπρεπε να πεις «Άντε γαμήσου»;
Κατανοείς τους άλλους, τη συμπεριφορά τους, έχεις ενσυναίσθηση.
Πόσες φορές δεν μπαίνεις στην παγίδα να παραμερίζεις τον εαυτό σου,
ενώ θα έπρεπε να είσαι εσύ στο προσκήνιο;
Ένα ποντίκι σε καλλιτεχνικά κατασκευασμένη φάκα…
Δεδομένο ότι πιάνεσαι. Είσαι δεδομένη.
Εκεί, βράχος να υπομένει.
Με αντάλλαγμα την αοριστία, το περίπου, το ίσως, το εννοείται…
Αιωρείσαι, τραμπαλίζεσαι, κρύο-ζέστη.
Τα λόγια που αρθρώνονται προαπαιτούμενο για σένα,
αλλά κερδίζεις τη σιωπή.
Μήπως το επερχόμενο τέλος θα γεννήσει μια αλήθεια,
μια αρχή με ευθύνη και ελεύθερο λόγο;
Η νύχτα είναι φίλη σου.
Οι σκέψεις στο σκοτάδι, οι πιο δημιουργικές της ζωής σου.
Να ευχαριστείς τη νύχτα, εκεί λέγονται τα αληθινά, τα ενδιαφέροντα, τα γεμάτα,
τα πιο γλυκά «Άντε γαμήσου»…
ΟΛΕΣ ΟΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ
- Ψήλου Δήμητρα
- Φλαμπουράρης Βασίλης
- Τσούκαλης Ξενοφών
- Τσελάς Ευστράτιος
- Σχοινοχωρίτη Δήμητρα
- Σταθοπούλου Μαρία
- Στάθη Γ. Κυριακή
- Σ. Β.
- Ποιμενίδης Παναγιώτης
- Παρασχάκη Ειρήνη
- Παραστατίδου Αθηνά
- Μπουτσιαράκος Θαλής
- Μπίθα Άννα
- Μπέη Μάρθα
- Κινητή Μονάδα ΚΕΘΕΑ Ήπειρος
- Καρανίκα Έλλη
- Ισχάκη Ελένη
- Θεοδωροπούλου Φωτεινή
- Γώγου Χριστίνα
- Γιαλιτάκη Εύα
- Βρονταμίτη Φλώρα
- Βλάχος Ηλίας
- Βένερη Κατερίνα
- Βeatrice Αndreotti
- Αλεξανδρή Μαρία
- Zezus Petrito
- Saltmarsh Christina
- Jones Evie
