Ο Covid-19 ανέτρεψε αίφνης ό,τι μέχρι σήμερα θεωρείτο γνώριμο, αυτονόητο, δεδομένο. Με τα περιοριστικά μέτρα προστασίας, επήλθε μια διακοπή της ροής που άγγιξε τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Ο καθένας/μία αντιδρά διαφορετικά στην προσπάθεια του να επεξεργαστεί, να κατανοήσει και να διαχειριστεί τις διεγέρσεις που προκύπτουν από την συνάντηση με κάτι τόσο άγνωρο κι αιφνίδιο.
Σε αυτή την εμπειρία του μετεωρισμού που βιώνεται σε παγκόσμιο επίπεδο, παρά την εκλογίκευσή της, παραμένει κάτι που είναι αδύνατο να απορροφηθεί πλήρως από το συμβολικό, από την κοινωνική πραγματικότητα. Υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να μπει σε λόγια, να εξηγηθεί πλήρως, ούτε ατομικά, ούτε συλλογικά.
Τι διαρρηγνύεται στην ισορροπία του κάθε ανθρώπου όταν επέρχεται μια ρήξη με τα πράγματα όπως τα γνώριζε; Ποια είναι η θέση του σε σχέση με το όριο, το άκρο, όπως αυτό αναδύθηκε μέσα από το «κρατάμε αποστάσεις» που έφερε ο κορωναιός; Τα ερωτήματα αποτελούν σημείο εκκίνησης για συναρπαστικά ταξίδια αυτοεξερεύνησης. Η εικαστική πράξη μπορεί να αποδειχθεί μια προσωπική ιχνηλασία ως προς το πώς απαντάει ο κάθε άνθρωπος στην αλλαγή.
Προτάσεις αντιμετώπισης του άγχους την εποχή μετά τον περιορισμό
.
Ελισάβετ Ιωαννίδη, Επιμελήτρια Εκπαίδευσης – Εικαστική Ψυχοθεραπεύτρια ΕΜΣΤ
Ειρήνη Κοκκορού, Κοινωνική Λειτουργός, Εικαστική Ψυχοθεραπεύτρια παιδιών και εφήβων, επί πτυχίω
Σκίτσο: Δημήτρης Καννάς
