Απόστολος Γεωργίου, Χωρίς Τίτλο, 2005 (Ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη © Μπόρις Κιρπότιν)

Απόστολος Γεωργίου. Ζωγραφική

Ωδείο Αθηνών

Ζωγραφική του «ιδιωτικού οράματος» θα είχε τον πειρασμό να χαρακτηρίσει κανείς το ανθρωποκεντρικό έργο του Απόστολου Γεωργίου, σε αντιστοιχία προς την ποίηση της συνομήλικής του γενιάς του ’80, κατά τον πολυσυζητημένο όρο. Ζωγραφική  αναδίπλωσης στο άτομο, αφηγηματική και αινιγματική στην λακωνική ελλειπτικότητά της, εικονοποιεί τις μικρές ιστορίες, κάνει λόγο για μυθολογίες καθημερινότητας, αποκαλύπτει υπαρξιακές καταστάσεις ανθρώπινης τρωτότητας και αδυναμίας, αποτυχίας και συναισθηματικής κατάρρευσης, ανοίγοντας τον ιδιωτικό χώρο στη δημόσια θέα, στο βλέμμα των άλλων.

Οι τρυφερές και ταυτόχρονα σαρκαστικές ιστορίες του καλλιτέχνη σε μια εποχή μάλιστα, εδώ και δύο δεκαετίες τουλάχιστον, όπου η τέχνη της ιδιωτικής σφαίρας έχει περάσει στο διεθνές καλλιτεχνικό προσκήνιο, υπερβαίνουν έναν μοναχικό εγκλεισμό στην αυτοβιογραφική ή μη αυτάρκειά τους. Προϋποθέτουν την εξωτερική μας ματιά για να επιβάλλουν την εσωστρέφειά τους, αναζητούν τη συνάντηση και την επικοινωνία με τον «έξω» κόσμο, κινητοποιώντας το συναίσθημα και το κριτικό μας μειδίαμα. Με αφετηρία το ιδιωτικό σύμπαν μιας αρσενικής κατά το πλείστον ανθρωπότητας,  η ζωγραφική του Απόστολου Γεωργίου γίνεται πεδίο κριτικής επανεξέτασης και επαναπροσδιορισμού ερωτικών σχέσεων και ταυτοτήτων, φύλων και κοινωνικών ρόλων. Μέσα από την εκδίπλωση της υποκειμενικότητας, όπου ετερότητα και  διαφορά αναζητούν το δικό τους χώρο, μας επιτρέπεται να ξανασκεφτούμε εύθραυστες βεβαιότητες και να αποδεχτούμε την άλλη πλευρά, του εαυτού μας και των διπλανών.

Επιμέλεια: Δάφνη Βιτάλη