Το Progress vs. Regress διερευνά την επίδραση των τεχνολογικών καινοτομιών στις κοινωνικές σχέσεις μέσα από την οπτική γωνία των ηλικιωμένων πολιτών, οι οποίοι έχουν βιώσει τις πιο ξαφνικές και εκτεταμένες βιομηχανικές, τεχνολογικές και ψηφιακές αλλαγές στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μέσα από τις προσωπικές, συγκινητικές ιστορίες των πρωταγωνιστών, η ταινία απεικονίζει τις ανάγκες, τις προσδοκίες και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η πρεσβύτερη γενιά, καθώς προσπαθεί να ενσωματωθεί σε μια κοινωνία συνεχούς εξέλιξης, αποτελεσματικότητας και ταχύτητας. Η ταινία διερευνά τον τρόπο με τον οποίο οι ιδέες της «προόδου» επηρεάζουν την εργασία, την οικονομία, το χρόνο και τα συναισθήματα. Παράλληλα, είναι και μια ιστορία για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται κοινωνικά οι ηλικιωμένοι πολίτες, ως ομάδα χωρίς οικονομική αξία, που δεν εκπροσωπείται στην οπτική μας κουλτούρα και περιθωριοποιείται. Καταφεύγοντας σε διάφορα παιγνιώδη και χιουμοριστικά πειράματα, η ταινία μάς ζητά να αναδιαμορφώσουμε την άποψή μας για τους μεγαλύτερους σε ηλικία πολίτες, και θέτει παράλληλα υπό αμφισβήτηση τη σχέση όλων, νεότερων και πρεσβύτερων, με τις ραγδαίες τεχνολογικές εξελίξεις, το άγχος του συνεχούς καταιγισμού της πληροφορίας και τις επιπτώσεις του στον άνθρωπο σήμερα. Το Progress vs. Regress είναι μια ταινία για το πώς οι τεχνολογικές καινοτομίες έχουν αλλάξει τις κοινωνικές σχέσεις και τις πρακτικές της καθημερινής ζωής, για το πώς οι άνθρωποι ωθούνται ολοένα και περισσότερο σε νέες μορφές «κανονικότητας», για το φόβο του να μείνει κανείς πίσω καθώς μεγαλώνει και για το πώς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και η τεχνολογία επιβάλλουν πρόσθετη πίεση στην ικανότητά μας να προσαρμοζόμαστε σε νέες καταστάσεις.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ
Το Melanie Bonajo είναι καλλιτέχν@, κινηματογραφιστ@ και ακτιβιστ@. Μέσα από τα βίντεο, τις περφόρμανς, τις φωτογραφίες και τις εγκαταστάσεις του εξετάζει τις τρέχουσες συνθήκες ύπαρξης και πραγματεύεται θέματα διάβρωσης της οικειότητας και της απομόνωσης σε έναν ολοένα και πιο αστικοποιημένο και τεχνολογικό κόσμο. Τα έργα του προτείνουν εναλλακτικές και αντικαταναλωτικές μεθόδους για την επανασύνδεση, τη διερεύνηση της σεξουαλικότητας, της οικειότητας και των συναισθημάτων. Τα πειραματικά ντοκιμαντέρ του Bonajo παρουσιάζουν συχνά κοινότητες που ζουν ή εργάζονται στο περιθώριο της κοινωνίας και υπογραμμίζουν τη σημασία μιας ισχυρής αίσθησης της κοινότητας, της ισότητας και της πολιτικής του σώματος μέσα στις κοινωνίες μας. Το έργο του Bonajo παρουσιάστηκε στο ολλανδικό περίπτερο στην 59η Μπιενάλε της Βενετίας (2022). Έχει εκθέσει τη δουλειά του, μεταξύ άλλων, στην Μπιενάλε της Σαγκάης (2022), στο Stedelijk Museum, Άμστερνταμ (2021), στο Μουσείο Τέχνης του Ελσίνκι (2020), στις Rencontres d’Arles (2019), στο Haus der Kunst, Μόναχο, και στην 1η Μπιενάλε της Ρίγας (2018), στη Manifesta 12, Παλέρμο, στο Kunstverein της Φρανκφούρτης και στην Tate Modern, Λονδίνο (2017).
ΥΛΙΚΟ ΤΥΠΟΥ
ΧΟΡΗΓΟΙ ΕΜΣΤ
