«Αυτό που λέμε αρχή είναι συχνά το τέλος
Και τελειώνοντας θα πει πως κάνεις μιαν αρχή.
Το τέλος είναι εκεί που ξεκινούμε.»
T. S. Eliot
Οι στίχοι αυτοί από τα Τέσσερα Κουαρτέτα του T. S. Eliot προσέφεραν το 2006 αντί άλλου ερμηνευτικού σχολιασμού έναν ευρύ μεταφραστικό ορίζοντα στο Κτίριο που περπατάει του Ανδρέα Αγγελιδάκη, όσο και στον ίδιο τον Μεγάλο Περίπατο, τη μεγάλη διεθνή έκθεση του Μουσείου για τα προθυρανοίξια του υπό ανάπλαση ακόμη τότε κτιρίου του, στην οποία παρουσιαζόταν σε νυχτερινή προβολή στην εξωτερική όψη της Συγγρού, σηματοδοτώντας με αλληγορικό τρόπο την αρχή ή/και το τέλος του.
Τα όρια του τέλους και της αρχής μετατέθηκαν πολλές φορές τα επόμενα χρόνια για το Νέο ΕΜΣΤ. Σήμερα η αναδρομικού χαρακτήρα έκθεση του σημαντικού αυτού δημιουργού, αρχιτέκτονα, εικαστικού, συγγραφέα, blogger, επιμελητή εκθέσεων, στην οποία κεντρική θέση κατέχει η έννοια ή/και η παρουσία του κτιρίου-ερειπίου και η μεταποίηση/μετατροπή/μεταμόρφωσή του, μας προτείνει να διασχίσουμε τον ενδιάμεσο χώρο της μετάβασης από τη μία κατάσταση στην άλλη, να βιώσουμε την άγνωστη και συνάμα ανοιχτή συνθήκη «του μεταξύ», αυτού του τρίτου χώρου ανάμεσα σε ό, τι ήταν και σε ό, τι δεν είναι ακόμη.
Στο εξαιρετικά ενδιαφέρον και πειραματικό έργο του Ανδρέα Αγγελιδάκη, όπου το διαδίκτυο χρησιμοποιείται ως εργαστήριο διακαλλιτεχνικών διασταυρώσεων, μίξεων και υπέρβασης της συμβατικής αρχιτεκτονικής του οικοδομείν, δοκιμάζονται τα κριτικά και ποιητικά, με την αρχική σημασία της λέξης, όρια της υβριδικής εποχής μας. Μέσα από την εικονική εμπειρία, το παιχνίδι, τη μυθοπλασία ο ρόλος του αρχιτέκτονα αλλάζει. Η ταυτότητα δίνει τη θέση της σε πολλαπλές όψεις και αναπαραστάσεις του εαυτού που διεισδύουν σε διαφορετικά πολιτιστικά πεδία.
Η έκθεση του Ανδρέα Αγγελιδάκη που ο ίδιος ο αρχιτέκτονας σχεδίασε, είναι ένα από αυτά. Επισκεπτόμενος τα έργα του με την ταυτότητα ενός Άλλου, του επιμελητή, δεν μας αποκαλύπτει τα μυστικά του δημιουργού. Χτίζει νέες σημασίες και ερμηνευτικά περιβάλλοντα. Η ίδια η επιμελητική πράξη γίνεται γι’ αυτόν ένας χώρος προς κατοίκηση. Ένα νέο έργο.
Άννα Καφέτση
Διευθύντρια
Επιμέλεια: Ανδρέας Αγγελιδάκης σε συνεργασία με την Δάφνη Βιτάλη
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΈΝΤΥΠΟ
Το παρακάτω εκπαιδευτικό έντυπο απευθύνεται στους εκπαιδευτικούς της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Για να δείτε το έντυπο πατήστε εδώ.
ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΠΙΜΕΛΗΤΡΙΑΣ
Η ατομική έκθεση του καλλιτέχνη και αρχιτέκτονα Ανδρέα Αγγελιδάκη με τίτλο Κάθε Τέλος είναι μια Αρχή, παρουσιάζει μια σειρά από αρχιτεκτονικές μελέτες που αφορούν σε έννοιες όπως η επανάχρηση, η μεταλλαγή, η μεταμόρφωση, η μετεγκατάσταση και συμπεριλαμβάνει έργα που ασχολούνται με τη μετάβαση από μια κατάσταση σε μιαν άλλη. Στο έργο Domesticated Mountain ένας σωρός από χαρτόκουτα διαδικτυακών αγορών μεταμορφώνεται σε κατοικία, στo Troll μια ιστορική πολυκατοικία μετατρέπεται σε βουνό για να ξεφύγει από την Αθήνα της κρίσης, στο Συννεφόσπιτο και στο Μενίρ ένα σύννεφο και ένας βράχος παίρνουν τη μορφή σπιτιών, στο Casino ένας χώρος αναψυχής μετατρέπεται σε οικονομικό πείραμα, ενώ στο Κτίριο που περπατάει ένα παλιό εργοστάσιο γίνεται υβριδικό μουσείο.
Επί πλέον, ολόκληρο το εικαστικό έργο του καλλιτέχνη, αφορά σε μια μετάβαση από την αρχιτεκτονική του οικοδομείν στην αρχιτεκτονική του άκτιστου, του άυλου και του εικονικού. Ο Αγγελιδάκης χρησιμοποιεί το διαδίκτυο σαν ένα εργαστήριο πειραματισμού για τη δημιουργία νέων ιδεών, αλλά και ως τόπο από τον οποίο συχνά αντλεί την έμπνευσή του. Πολλά από τα κτίρια που σχεδιάζει για διαδικτυακούς τόπους παρουσιάζονται στην έκθεση ως μακέτες, οι οποίες έχουν δημιουργηθεί με τη μέθοδο της τρισδιάστατης εκτύπωσης.
Η ιδέα και η αισθητική του ερειπίου κατέχουν κυρίαρχη θέση σε όλη τη δουλειά του. Πολλές από τις μελέτες του ξεκινούν από ένα κτίριο-ερείπιο, ένα εγκαταλελειμμένο οικοδόμημα, το οποίο χρησιμοποιεί ως κέλυφος για την ανάπτυξη των ιδεών του. Από τα συντρίμμια του Soft Ruin, στην εγκαταλελειμμένη βίλλα του Αλέξανδρου Ιόλα και από τα αδειανά δωμάτια που είχαν χρησιμοποιηθεί στην έκθεση System of Objects, μέχρι το χρεοκοπημένο Casino, ο καλλιτέχνης χρησιμοποιείς ερειπωμένα κτίρια, κατασκευές και θραύσματα για να πραγματευτεί οικοδομήματα που μεταμορφώνονται και εξελίσσονται.
Η θεματική της μετάβασης στην παρούσα έκθεση, αναφέρεται επίσης αφενός στη μετεγκατάσταση του Μουσείου από το κτίριο που φιλοξένησε τη δραστηριότητα του τα τελευταία χρόνια, σε αυτό που θα αποτελέσει τη μόνιμη στέγη του και αφετέρου στην ίδια τη μετάβαση που συντελείται τα τελευταία χρόνια στην ελληνική κοινωνία.
Η ίδια η ατμόσφαιρα της έκθεσης υποδηλώνει ένα μουσείου σε φάση μετάβασης, ημί-φωτισμένο και με ορατά σημάδια εγκατάλειψης, αλλά και υπολείμματα από την προηγούμενη δραστηριότητά του. Μετά από λίγη ώρα, ο επισκέπτης συναντάει στο χώρο μια επιλογή έργων που περιλαμβάνουν εγκαταστάσεις, βιντεοπροβολές, animation και μακέτες κτιρίων από όλες τις περιόδους της δουλειάς του Αγγελιδάκη, που αφηγούνται ιστορίες αλληγορικές, ποιητικές αλλά και σουρεαλιστικές. Όπως αναφέρει και ο Ανδρέας Αγγελιδάκης: «Φαντάζομαι τον επισκέπτη να μπαίνει στο μουσείο μόνος του, ίσως ακόμα και να νομίζει ότι το βρήκε κλειστό, με ξεχασμένη ανοιχτή την πόρτα. Έτσι ζει το μουσείο σαν ερείπιο και κάθε σημάδι μέσα του λέει μια ιστορία.»
Δάφνη Βιτάλη
ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ
Επιμέλεια: Δάφνη Βιτάλη σε συνεργασία με τον Ανδρέα Αγγελιδάκη
Κείμενα: Ανδρέας Αγγελιδάκης, Δάφνη Βιτάλη, Μία Λύντστρομ
ΙSBN: 978-960-8349-77-3
Αριθμός σελίδων: 112
Γλώσσα: Ελληνικά / Αγγλικά
Διαστάσεις: 22 x 16,5 εκ
Έτος έκδοσης: 2014
