Μία επιβλητική αρχιτεκτονική μακέτα, πιστή αναπαράσταση του πολυόροφου αρχοντικού μιας από τις πλέον εύπορες οικογένειες της ελληνικής μειονότητας της Πόλης, που έμελλε να εγκαταλειφθεί από τους ιδιοκτήτες του μετά τα δραματικά, βίαια συμβάντα τον Σεπτέμβριο του 1955 και τον ξεριζωμό στην Ελλάδα, δεσπόζει υποβλητικά φωτισμένη στο κέντρο του εκθεσιακού χώρου.
Η ιστορία του κτιρίου, στην οποία συναντώνται και συνυφαίνονται ανθρώπινες ζωές και κοινωνικοπολιτικά γεγονότα στην πολυεθνική αυτή μεγαλούπολη, σκιαγραφείται από την καλλιτέχνιδα και νέα ένοικο από το 1991 του ισόγειου διαμερίσματος της πολυκατοικίας της οδού Τζιχάνγκιρ 28 στο Μπέγιογλου, με λακωνικό τρόπο. Μέσα από λιγοστά ντοκουμέντα – φωτογραφίες και κείμενα- στον τοίχο, που αποτελούν μέρος της εγκατάστασης, η Γκιουλσούν Καραμουσταφά με ιδιαίτερη κριτική λεπτότητα και αφήνοντας, όπως πάντα στο έργο της, χώρο στην αισθητική συγκίνηση, ανασύρει από τη λήθη οδυνηρές ιστορικές μνήμες, φέρνει σε φως ιστορίες θυμάτων, αναζητεί ανθρώπινες διασυνδέσεις, νέους δεσμούς και προοπτικές.
Το εσωστρεφές και αινιγματικό αρχιτεκτονικό ομοίωμα περνάει απέναντι επιβάλλοντας την ξενότητά του. Κιβωτός μνήμης και ζωής, παρελθόντος και παρόντος ενός άλλου τόπου, ομιλεί με όσα σιωπηλά φυλάει μέσα του, με όσα κρύβει και φανερώνει. Το ελληνικό οικόσημο της πρόσοψης, την ιερή ιδιωτικότητα των ανθρώπων που κατοίκησαν και συνεχίζουν να κατοικούν αυτό το σπίτι, τις ευτυχισμένες ή τραυματικές αναμνήσεις και βιώματα της πόλης και του δημόσιου χώρου. Περισσότερο από ένας συγκεκριμένος τόπος μέσα στο χρόνο, το διαπολιτισμικό αυτό ενδιαίτημα μας παραδίδεται ως πνευματική κατάσταση και ιστορική συνείδηση, ως ανθρώπινη κληρονομιά.
Η καλλιτεχνική πράξη, καθιστώντας δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ τέχνης και ζωής, προσφέρεται από την φερέοικο καλλιτέχνιδα στους παραλήπτες της, εμάς, ως πολύτιμο δώρο αποκατάστασης και φιλίας, ως βαθειά ανθρώπινη σχέση και επικοινωνία.
Επιμέλεια: Άννα Καφέτση
ΧΟΡΗΓΟΣ
Με την ευγενική υποστήριξη του:
