Αν η συνεχής διαπραγμάτευση της συγχρονικότητας των παρουσιαζόμενων έργων αποτελεί στην εποχή μας τον αναγκαίο όρο κάθε ιστορικής έκθεσης αναδρομικού χαρακτήρα, στην περίπτωση του Δημήτρη Αληθεινού, ενός από τους σημαντικότερους σύγχρονους καλλιτέχνες, είναι το ίδιο το έργο του που πρωτίστως επιβάλλει μια τέτοια προσέγγιση.
Έργο βαθύτατα πολιτικό, που έχει ως αφετηρία καλλιτεχνικές πρακτικές ακτιβισμού και αμφισβήτησης της δεκαετίας του ’70, για να ανοιχτεί στη συνέχεια σε διαπολιτισμικές και διαθρησκευτικές αναζητήσεις στα χρόνια της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, διασταυρώνεται και συνδιαμορφώνει ένα ανοιχτό σήμερα καλλιτεχνικό σχέδιο, τη λειτουργία της τέχνης ως μέσου εναλλακτικής πολιτικής σκέψης και δράσης, και την ανάπτυξη μιας διαδραστικής σχέσης του καλλιτέχνη με τοπικές και παγκόσμιες κοινότητες.
Το πολιτικό διασχίζει το σώμα, του ίδιου του καλλιτέχνη και των ειδώλων του, μέσα από υπαινικτικές ιστορικές μαρτυρίες βίας και φόβου, συμβολικές απελευθερωτικές δράσεις στο δημόσιο χώρο, ποικίλες θρησκευτικές εμπειρίες και συνέργειες σε όλο τον πλανήτη, που ανιχνεύουν, θα λέγαμε, τα όρια μεταξύ καλλιτεχνικού ναρκισσισμού και ταπεινότητας.
Στην καρδιά του πολιτικού αυτού σώματος, πάντα η τελετουργία.
Σαν η ιερή συνάντηση με τον εαυτό μας και τον κόσμο. Σαν η κόκκινη κορδέλα που γράφει χορευτικά τη θάλασσα αφήνοντας πίσω τη δύση του πατραϊκού κόλπου στο ταξίδι προς την Ιταλία. Σαν σιωπηλή Κατάκρυψη στους τάφους της γης. Σαν πολύχρωμη συνοίκηση όλων των θεών και όλων των ανθρώπων.
Άννα Καφέτση
πιμέλεια:
Τίνα Πανδή
Σταμάτης Σχιζάκης
