CINEFIX: OI ΠΙΟ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΕΣ ΘΕΡΙΝΕΣ ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΤΑΡΑΤΣΑ ΤΟΥ EMΣΤ

Tο EMΣT μεταμορφώνει για άλλη μια χρονιά την ταράτσα του σε έναν από τους πιο εντυπωσιακούς θερινούς κινηματογράφους της Αθήνας, το CineFIX. Με πανοραμική θέα σε ολόκληρη την πόλη, και φόντο την Ακρόπολη, η ταράτσα του ΕΜΣΤ δημιουργεί μια ιδανική συνθήκη για την προβολή ταινιών, βίντεο και οπτικοακουστικών καλλιτεχνικών έργων. Το πρόγραμμα ξεκινάει στις 25 Μαΐου σε εβδομαδιαία βάση και θα διαρκέσει όλο το καλοκαίρι.

ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ

Κόστος εισιτηρίου 4 ευρώ. Μπορείτε να κάνετε κράτηση με αγορά online στο παρακάτω σύστημα προπώλησης.

Πολιτική αλλαγών και ακυρώσεων εισιτηρίων

Δεν επιτρέπονται οι αλλαγές (σε άλλη ημέρα).
Δεν επιτρέπονται οι ακυρώσεις.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου | 21:00

Μέρος της Αποστολής του ΕΜΣΤ είναι και η διερεύνηση του πλούσιου και πολύπλοκου πολιτισμικού περιβάλλοντος, καθώς και της ιστορίας, στην ευρύτερη γεωγραφική/γεωπολιτική  περιοχή όπου βρίσκεται η Ελλάδα — Βαλκάνια, Βόρεια Αφρική, Μέση Ανατολή. Στο πλαίσιο αυτό διοργανώνει μια ειδική βραδιά αφιερωμένη στις ταινίες του διεθνώς αναγνωρισμένου Αλβανού καλλιτέχνη Driant Zeneli, ο οποίος εκπροσώπησε την Αλβανία στην Μπιενάλε της Βενετίας τo 2019 και συμμετέχει στη μεγάλη ομαδική έκθεση του Μουσείου, με τίτλο Why Look at Animals? Δικαιοσύνη για τη μη ανθρώπινη ζωή.

Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης θα πραγματοποιηθεί η παγκόσμια πρεμιέρα της νέας του ταινίας με τίτλο When Winds in Monsoon Play, the White Peacock Will Sweep Away, ενώ θα προβληθεί και μια επιλογή από παλαιότερες αλλά και πρόσφατες ταινίες του.

Μετά τις προβολές θα ακολουθήσει σύντομο Q&A με τον σκηνοθέτη.

ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ

When Winds in Monsoon Play, the White Peacock Will Sweep Away, 2025
21’21’’
Μια οπερατική ταινία που εξελίσσεται στο Κοινοβούλιο της Ντάκα και στο Κέντρο Τέχνης Srihatta στο Sylhet, στο Μπανγκλαντές. Μέσα από την αλληγορική ιστορία ενός λευκού παγονιού που ερωτεύεται το ίδιο του το δάκρυ, ο Zeneli συνθέτει μια ποιητική αφήγηση δομημένη γύρω από τις έξι εποχές του Βεγγαλικού ημερολογίου και ξεδιπλώνει πολλαπλά επίπεδα ερμηνείας, αγγίζοντας πολιτικά και οικολογικά ζητήματα. Το έργο αντλεί αναφορές από το κίνημα της «Επανάστασης του Ιουλίου, 2024», κατά την οποία περισσότεροι από χίλιοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε ένα κύμα διαδηλώσεων και σημαντικών πολιτικών αλλαγών στο Μπανγκλαντές, που οδήγησαν στην πτώση της μακροχρόνιας ηγεσίας της Sheikh Hasina. Το μπαρόκ μουσικό υπόβαθρο της ταινίας έχει διασκευαστεί από τον μαέστρο Francesco Aliberti και ερμηνεύεται από τον κόντρα-τενόρο Pasquale Auricchio. Η μουσική, σε σύγχρονη σύνθεση και ενορχήστρωση, συνδυάζει επιρροές του Μπαρόκ με παραδοσιακά Βεγγαλικά μουσικά όργανα και στοιχεία, δημιουργώντας μια πρωτότυπη και υβριδική μουσική ταυτότητα.

These Sweet Murky Waters, 2023
13’ 16”
Ένα ποιητικό ταξίδι μέσα από την τέχνη, τη μνήμη και την οικολογία, αυτή η ταινία φαντάζεται την πρώτη γυναίκα επιστήμονα της Αλβανίας, τη Sabiha Kasimati, ως μια σύγχρονη Προμηθέα. Συνδυάζοντας ιστορία, μυθολογία και ρομποτική, τιμά το πάθος της για τη βιοποικιλότητα και την αντίστασή της στην καταπίεση, μετατρέποντας το τραγικό της πεπρωμένο σε μια λαμπρή πράξη αντίστασης και αναγέννησης.

Η Tριλογία: The Animals. Once Upon a Time … in a Present Time, 2019 – 2022

Kεφάλαιο 1: No Wise Fish Would Escape Without Flying, 2019
7’ 10”
Σε μια παιχνιδιάρικη αλληγορία, παιδιά βοηθούν ένα παγιδευμένο ψάρι να ξεφύγει από έναν καρχαρία και ένα δίχτυ. Το σκηνικό είναι η Εθνική Βιβλιοθήκη του Κοσσυφοπεδίου, ένα φουτουριστικό κτίριο-ορόσημο, παράδειγμα της σπουδαίας παράδοσης του Μπρουταλισμού στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Συνδυάζοντας φαντασία, ιστορία και τεχνολογία, η ταινία μεταμορφώνει την αρχιτεκτονική σε μια αισιόδοξη αφήγηση, μεταδίδοντας ένα σοφό μήνυμα στους νέους και επαναπροσδιορίζοντας τη γνώση ως μια ζωντανή, απελευθερωτική δύναμη.

Kεφάλαιο 2: How Deep Can a Dragonfly Swim Under the Ocean?, 2021
11’ 23”
Μια λιβελούλα που έχει παγιδευτεί μέσα στην Πυραμίδα των Τιράνων, ένα μνημείο για τον δικτάτορα Ενβέρ Χότζα, συμβολίζει την ανθεκτικότητα αλλά και τον περιορισμό. To φιλμ είναι μεταφορά της πραγματικής εμπειρίας του Roland Risto, ο οποίος εκτίει ποινή 21 ετών σε απομόνωση σε αλβανική φυλακή, και κατασκευάζει ρομποτικά έντομα με αυτοσχέδια μέσα για να περάσει την ώρα του. Τρεφόμενη με ένα απολίθωμα χταποδιού, αλλά ανίκανη να πετάξει, η λιβελούλα γίνεται μια μεταφορά για τον αγώνα της ανθρωπότητας να ξεπεράσει τα επιβαλλόμενα όρια, συνδυάζοντας τη μνήμη, την αρχιτεκτονική και τη μεταμόρφωση σε μια διαλογιστική σκέψη για την ελευθερία και την προσαρμογή.

Κεφάλαιο 3: The Firefly Keeps Falling and the Snake Keeps Growing, 2022
11’ 46”
Εμπνευσμένη από έναν αρχαίο μύθο, η ταινία αυτή εκτυλίσσεται στο κατεστραμμένο από πυρκαγιά Κεντρικό Ταχυδρομείο των Σκοπίων, ένα σπουδαίο παράδειγμα Μπρουταλισμού, που χτίστηκε το 1974 επί Τίτο, κτίριο που σήμερα συγκαταλέγεται στη λίστα με τα πλέον απειλούμενα κτίρια της UNESCO. Το φιλμ δημιουργήθηκε σε συνεργασία με φοιτητές μηχανικής και μεταμορφώνει ένα μνημείο ευθραυστότητας σε έναν χώρο φαντασίας, ανθεκτικότητας και συλλογικής δημιουργίας.

Those Who Tried to Put the Rainbow Back in the Sky, 2012
7’50”
Η ταινία, που διαδραματίζεται στο αλβανικό χωριό Velmisht, ακολουθεί τρεις ανθρώπους και μια πάπια που ανακαλύπτουν ένα πεσμένο ουράνιο τόξο πάνω σε ένα πλοίο. Η προσπάθειά τους να το επιστρέψουν στον ουρανό μετατρέπεται σε μια διαλογιστική αναζήτηση για τα όνειρα, τις ρίζες και τα πεπρωμένα σε αναστολή.

When Ι Grow Up Ι Want to Be an Artist, 2007
21’55”
Ο πατέρας του καλλιτέχνη, που κάποτε ήταν ζωγράφος του κομμουνιστικού  καθεστώτος επί Χότζα και αργότερα πλαστογράφος για βίζες, αναλογίζεται την τέχνη ως πολιτική και κοινωνική επιβίωση. Καθώς ζωγραφίζει τον γιο του με το στιλ που κάποτε προοριζόταν για δικτάτορες, η αφήγηση συνυφαίνει την προσωπική αποτυχία με την ταραχώδη ιστορία της Αλβανίας, θολώνοντας τα όρια μεταξύ αλήθειας και ψεύδους σε ένα στοιχειωτικό, μαγικό πορτρέτο.

Too Late, 2008
1’00”

Τα γράμματα που σχηματίζουν τις λέξεις “too late” (πολύ αργά) είναι τοποθετημένα στην οροφή ενός σπιτιού. Το βίντεο καταγράφει τις σκιές των λέξεων που κινούνται στην οθόνη καθώς αλλάζει η θέση του ήλιου κατά τη διάρκεια της ημέρας – έτσι, όταν τα σύννεφα καλύπτουν το φως του ήλιου, οι λέξεις εξαφανίζονται. Το “too late” είναι το έμβλημα της αέναης ροής του χρόνου – μιας άποψης του χρόνου, που είναι παράλογη, μεταβλητή και αόριστη, και που οι άνθρωποι προσπαθούν να ελέγξουν και να καταστήσουν μετρήσιμο μέγεθος.

Συνολική διάρκεια: 95’

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου | 20:30

Chris Jordan 
Albatross, 2017
97′

Tο CineFIX παρουσιάζει το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ του Chris Jordan με τίτλο Albatross (2017). Πρόκειται για μια ταινία αποτέλεσμα οκταετούς κινηματογράφησης στη μακρινή ατόλη Midway, όπου χιλιάδες άλμπατρος πεθαίνουν έχοντας καταπιεί πλαστικά απορρίμματα, που επιπλέουν στη θάλασσα, νομίζοντας ότι είναι τροφή. Η ταινία μάς φέρνει σε άμεση επαφή με τον κύκλο της ζωής, τον θάνατο και τη βαθιά στοργή που διακρίνει αυτό το είδος πουλιών, καταγράφοντας την τραγική διάβρωση της φυσικής ισορροπίας από τον υπερκαταναλωτισμό των ανθρώπων. Το Albatross είναι ταυτόχρονα ένας ύμνος στην ομορφιά της φύσης και ένα ισχυρό κάλεσμα για περιβαλλοντική αφύπνιση και ενσυναίσθηση.

Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου | 20:00

Gints Zilbalodis
Flow – Η γάτα που δεν φοβάται το νερό, 2024
85′

Το CineFIX  παρουσιάζει τη μοναδική  ταινία κινουμένων σχεδίων Flow – Η γάτα που δεν φοβάται το νερό, (2024), σε σκηνοθεσία του Λετονού Gints Zilbalodis. Μια ταινία για όλες τις ηλικίες που ξεχωρίζει για την απουσία διαλόγου και την έντονη συναισθηματική της δύναμη και απέσπασε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων το 2025.

Με ονειρική σχεδόν αισθητική προσέγγιση, η ταινία παρουσιάζει την ιστορία μιας γάτας που επιβιώνει από μια καταστροφική πλημμύρα. Ο κόσμος που ήξερε έχει πλέον χαθεί, και εκείνη αναγκάζεται να ενώσει τις δυνάμεις της με άλλα ζώα –έναν λύκο, ένα καπιμπάρα, έναν λεμούριο και έναν γυπογερανό–  προκειμένου  να επιβιώσει πάνω σε μια αυτοσχέδια βάρκα που πλέει σε έναν έρημο, πλημμυρισμένο πλανήτη χωρίς ανθρώπους.

Η ταινία δεν περιλαμβάνει λόγο αλλά κατορθώνει να εκφράσει μια μεγάλη γκάμα συναισθηματικών και φιλοσοφικών πεδίων, μέσα από την κίνηση, τον ρυθμό, τον ήχο και τη μουσική. Οι σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα στα ζώα εξελίσσονται αργά και φυσικά, με κάθε βλέμμα, κάθε κίνηση και κάθε σύγκρουση να αποκτά νόημα. Το Flow μιλά για την επιβίωση, τη συνεργασία και τη δύναμη της ενσυναίσθησης.

Η ταινία έχει χαρακτηριστεί ως ένα οικολογικό παραμύθι, μια αλληγορία για τον σύγχρονο κόσμο και τα αδιέξοδά του, που προκαλεί το κοινό να σκεφτεί: Τι μένει όταν φύγουμε; Ποιοι είναι οι κληρονόμοι του κόσμου μας; Και πώς μπορούμε να επιβιώσουμε — ή και να ευημερήσουμε — χωρίς λέξεις, μόνο με πράξεις;

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου | 18:00 & 20:00
Αίθουσα Προβολών 

Laetitia Dosch
Η δίκη ενός σκύλου, 2024
83′

Στα γαλλικά με ελληνικούς υπότιτλους

To CineFIX παρουσιάζει την ταινία Η δίκη ενός σκύλου της Laetitia Dosch, στην Αίθουσα Προβολών στο Μεσοπάτωμα. Μία δικαστική κωμωδία με απρόβλεπτο τέλος, για έναν σκύλο που δικάζεται γι’ αυτό που είναι. Η ταινία απέσπασε το βραβείο Palm Dog στο Φεστιβάλ των Κανών 2024.

Σε αυτό το πρωτότυπο φιλμ, μια διασταύρωση σλάπστικ χιούμορ και φιλοσοφικής σάτιρας που θα έκανε περήφανο τον Luis Buñuel, η Αβρίλ, μια ανεξάρτητη δικηγόρος γνωστή για το θάρρος της να αναλαμβάνει χαμένες υποθέσεις, αποφασίζει να υπερασπιστεί έναν σκύλο. Μια ζωντανή και διασκεδαστική δίκη ξεδιπλώνεται, όπου η ζωή ενός σκύλου κρέμεται από μια κλωστή.

Οι σκύλοι είναι «αντικείμενα» του «ιδιοκτήτη» τους, όπως ορίζει η ελβετική νομοθεσία; Γιατί ένας σκύλος που δαγκώνει κάποιον να καταδικάζεται αυτόματα σε ευθανασία χωρίς να ληφθούν υπ’ όψη οι συνθήκες (και η φύση του); Μπορούμε να συμβιώσουμε με ένα ζώο, μόνο όταν το φέρνουμε στα μέτρα μας, υποτακτικό και πειθήνιο; Μήπως η αγάπη και ο σεβασμός για τα ζώα δεν ταυτίζονται πάντα; Και εν πάση περίπτωση τι γνώμη έχει ο σκύλος για όλα αυτά;

Αξέχαστη η ερμηνεία του τερτάποδου Κόντι στον ρόλο του σκύλου, «Κόσμος». Η επιλογή του ονόματος «Κόσμος» για το σκύλο άλλωστε, δεν είναι τυχαία: το ζωάκι σηκώνει πάνω του το βάρος του κόσμου όλου. Όσο για την εκφραστική πρωταγωνίστρια της ταινίας, καταλήγει να υπερασπίζεται όχι μόνο τα δικαιώματα των ζώων αλλά και των γυναικών, σε μια δίκη όπου φαινομενικά δικάζεται ένας σκύλος, αλλά τελικά κάθεται στο σκαμνί μία ολόκληρη κοινωνία. Η δίκη ενός σκύλου θίγει πολλά και καυτά ζητήματα, αλλά με φρεσκάδα, χιούμορ και συγκίνηση.

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Πέμπτη 21 Αυγούστου | 21:00

Μια ξεχωριστή επιλογή ταινιών μικρού μήκους του γνωστού σκηνοθέτη Μενέλαου Καραμαγγιώλη.

Η προβολή περιλαμβάνει τρεις ταινίες που φωτίζουν πτυχές της συνύπαρξης, της εξάρτησης και της φροντίδας ανάμεσα σε ανθρώπους και ζώα, μέσα από κοινωνικό, πολιτικό και υπαρξιακό πρίσμα. Με αφετηρία αληθινές ιστορίες, τα έργα ανιχνεύουν τις έννοιες της εγκατάλειψης, της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας, σε έναν κόσμο όπου οι περιθωριοποιημένες ζωές –ανθρώπινες και μη– διεκδικούν χώρο και φωνή.

Μετά τις προβολές θα ακολουθήσει Q&A με τον Μενέλαο Καραμαγγιώλη.

GREEK ANIMAL RESCUE, 2017
Ντοκιμαντέρ
Ψηφιακό βίντεο, μονοκάναλο, έγχρωμο, στερεοφωνικός ήχος
64’

Ένα αδέσποτο, κακοποιημένο, βαριά άρρωστο, με τρία πόδια, παρατημένο σε μια βιομηχανική έρημο στον Ασπρόπυργο, ένας σύλλογος από το Λονδίνο που φροντίζει τα αδέσποτα της Ελλάδας, μια ομάδα νέων εθελοντών που περιπολούν τον Ασπρόπυργο περιθάλποντας αδέσποτα ζώα, είναι οι ήρωες της ταινίας σε μια εφιαλτική περιοχή, κολαστήριο για πολλά παρατημένα ζώα. Υπάρχει τρόπος το άρρωστο κυνηγετικό με τα τρία πόδια να βρεθεί υιοθετημένο και υγιές και να τρέχει στα λιβάδια του Essex; Γιατί τα αδέσποτα από την Ελλάδα, τα Greekies, είναι τόσο δημοφιλή για υιοθεσίες στο εξωτερικό; Σ’ ένα απροσδόκητο φινάλε, η ταινία ψάχνει να βρει αν υπάρχει ελπίδα για τους καταδικασμένους σκύλους αλλά και για μια καταδικασμένη περιοχή δίπλα στην Αθήνα.

Μια κινηματογραφική αλληγορία που γυρίστηκε για 7 χρόνια, βασισμένη σε αληθινές ιστορίες, που διαδραματίζονται σε γειτονιές  «αόρατες» γύρω από την Αθήνα, τις οποίες συνήθως αγνοούν και οι Αθηναίοι και οι τουρίστες. Οι ιστορίες αυτών των αδέσποτων ζώων αποτυπώνουν κινηματογραφικά με ακρίβεια όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα της κρίσης και κινητοποιούν (ή τροφοδοτούν με παραδείγματα) μια φιλοζωική από το Λονδίνο, που βρέθηκε τυχαία εκεί, να ξεκινήσει μια πανευρωπαϊκή εκστρατεία με στόχο την πολιτική αφύπνιση όσων ζούν «προστατευμένοι» και αποκλεισμένοι σε μεγαλουπόλεις.

ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ Ή ΖΩΗ;
(ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΑΠΗΡΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ), 2023
Ψηφιακό βίντεο, μονοκάναλο, έγχρωμο, στερεοφωνικός ήχος
17’ 20’’

Ένας υδραυλικός δεν ανέχεται να βλέπει ανάπηρα ζώα να θανατώνονται πριν την ώρα τους, επειδή τα αμαξίδια ζώων είναι ακριβά και δύσκολο να αγοραστούν από το εξωτερικό. Η ταινία παρακολουθεί την πορεία του για 8 χρόνια, μαζί με τις ιστορίες του αδέσποτου Άρη, που μόλις βρήκε οικογένεια- έχασε τα πίσω του πόδια, και της αδέσποτης Μαρίας, που τη χτύπησε αυτοκίνητο έξω από το Εθνικό Κέντρο Αποκατάστασης στο Ίλιον. Οι τρεις ήρωες αυτής της ταινίας επαναπροσδιορίζουν τις έννοιες της αναπηρίας και της αλληλεγγύης και θέτουν σοβαρά ερωτήματα για την ευθανασία.

ΕΝΑ ΠΟΥΛΙ ΒΓΗΚΕ ΝΑ ΨΑΞΕΙ ΕΝΑ ΚΛΟΥΒΙ, 2012-2019
Ψηφιακό βίντεο, μονοκάναλο, έγχρωμο, στερεοφωνικός ήχος
11’ 26”

Ένας ανήλικος κρατούμενος μεγαλώνει μέσα στο κελί του ένα πουλί που πετάει ελεύθερο έξω από το κλουβί του και γίνεται ο καλύτερος φίλος του κι ένα σύμβολο ελευθερίας μέσα στη φυλακή. Σε μια ταινία που γυρίστηκε για 5 χρόνια στις φυλακές ανηλίκων, σιγά σιγά ο κρατούμενος μετατρέπεται σε ένα είδος «δεσμοφύλακα», όταν συνειδητοποιεί πως οι πρώτες ερωτικές ανησυχίες του πουλιού ίσως το αναστατώσουν και το κάνουν να πετάξει και να φύγει μακριά από το κελί που ζούνε μαζί.

Πέμπτη 28 Αυγούστου | 21:00

Johan Grimonprez
Soundtrack to a Coup d’Éta, 2024
150′

Ένα συναρπαστικό ντοκιμαντέρ που συνδυάζει πολιτική, μουσική και αρχειακό υλικό, φωτίζοντας το πραξικόπημα του 1960 στο Κονγκό και τη δολοφονία του Patrice Lumumba. Μέσα από τη δύναμη της τζαζ και τις φωνές της μαύρης αντίστασης, η ταινία ξεδιπλώνει ένα ηχητικό και οπτικό πορτρέτο της αποικιοκρατίας, της εξουσίας και της χειραφέτησης.

Μετά την προβολή θα ακολουθήσει σύντομο Q&A με τον σκηνοθέτη.

ΣΥΝΟΨΗ
Η τζαζ μπλέκεται με την αποαποικιοποίηση σε αυτήν την ιστορική αναδρομή στο ψυχροπολεμικό συμβάν κατά το οποίο οι μουσικοί Abbey Lincoln και Max Roach εισέβαλαν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, διαμαρτυρόμενοι για τη δολοφονία του ηγέτη του Κονγκό Patrice Lumumba. Βρισκόμαστε στο 1960, έξι μήνες μετά την ένταξη δεκαέξι πρόσφατα ανεξαρτητοποιημένων αφρικανικών χωρών στον ΟΗΕ — ένα πολιτικό σεισμό που μετατόπισε την πλειοψηφία της ψήφου από τις αποικιοκρατικές δυνάμεις σε αυτές του Παγκόσμιου Νότου. Καθώς ο Σοβιετικός ηγέτης Nikita Khrushchev χτυπά το παπούτσι του εξοργισμένος για τη συνενοχή του ΟΗΕ στην ανατροπή του Lumumba, το αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών κινητοποιείται στέλνοντας τον «πρέσβη της τζαζ» Louis Armstrong στο Κονγκό, με σκοπό τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από το πραξικόπημα που είχε την υποστήριξη της CIA. Η ταινία περιλαμβάνει αποσπάσματα από το My Country, Africa της Andrée Blouin (σε αφήγηση της Marie Daulne, γνωστής ως Zap Mama), το Congo Inc. του In Koli Jean Bofane, το To Katanga and Back του Conor Cruise O’Brien (σε αφήγηση του Patrick Cruise O’Brien), καθώς και ηχητικά απομνημονεύματα Nikita Khrushchev.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Το πολυβραβευμένο έργο του Johan Grimonprez χορεύει στα σύνορα θεωρίας και πράξης, ανάμεσα στην τέχνη και τον κινηματογράφο, υπερβαίνοντας τα δυϊκά σχήματα του ντοκιμαντέρ και της μυθοπλασίας, του άλλου και του εαυτού, του νου και του εγκεφάλου, για να υφάνει νέους δρόμους στην κατανόηση των πραγματικοτήτων μας. Εμπνευσμένο από μια αρχαιολογία των σύγχρονων μέσων, το έργο του αφηγείται προσωπικές ιστορίες που αγγίζουν τη μεγάλη εικόνα της παγκοσμιοποίησης. Θέτει υπό αμφισβήτηση τη συλλογική μας φαντασία, μια φαντασία πλαισιωμένη από μια «βιομηχανία φόβου» που έχει μολύνει τον πολιτικό και κοινωνικό διάλογο. Προτείνοντας νέες αφηγήσεις μέσα από τις οποίες μπορούμε να ειπωθεί μια ιστορία, το έργο του τονίζει την πολλαπλότητα των πραγματικοτήτων.  Οι ταινίες μεγάλου μήκους του Johan Grimonprez περιλαμβάνουν το dial H-I-S-T-O-R-Y (1997, σε συνεργασία με τον συγγραφέα Don DeLillo, επιλεγμένο από την Guardian ως ένα από τα «30 σπουδαιότερα έργα στην ιστορία της βιντεοτέχνης»), το Double Take (2009, σε συνεργασία με τον συγγραφέα Tom McCarthy) και το Shadow World (2016, σε συνεργασία με τον ερευνητικό δημοσιογράφο journalist Andrew Feinstein), που κέρδισε το Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Εδιμβούργου το 2016. Περιοδεύοντας στα φεστιβάλ από τη Berlinale και το Sundance έως το Tribeca, οι ταινίες του Grimonprez έχουν αποσπάσει πολυάριθμα βραβεία Καλύτερης Σκηνοθεσίας, το Διεθνές Βραβείο Μέσων ZKM (2005), ένα Independent Spirit Award, καθώς και το Βραβείο Black Pearl (2009) στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Άμπου Ντάμπι.

Το Soundtrack to a Coup d’État ήταν υποψήφιο για Όσκαρ στην κατηγορία Καλύτερου Ντοκιμαντέρ και κέρδισε το Ειδικό Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής για Κινηματογραφική Καινοτομία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Sundance 2024, καθώς και βραβεία για Καλύτερο Μοντάζ και Καλύτερο Σενάριο από την International Documentary Association (IDA). Η ταινία κέρδισε επίσης το βραβείο ABC News VideoSource για τη χρήση ειδησεογραφικού υλικού και το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

ΙΟΥΛΙΟΣ

Πέμπτη 3 Ιουλίου | 21:00

Eμείς τα ζώα εξαφανιζόμαστε…

Mike Dibb, Chris Rawlence, John Berger
Parting Shots from Animals, 1980
60’

Ang Siew Ching
High-Rise Pigs, 2025
18’ 6”

Tiziana Pers
The Age of Remedy, 2024
 4’ 47’’

Συνολικός χρόνος: 84’

Το πρόγραμμα προβολών συγκεντρώνει τρία ξεχωριστά έργα που εξετάζουν τη σχέση ανθρώπου-ζώου μέσα από πολιτικό, ηθικό αλλά και συναισθηματικό πρίσμα. Το Parting Shots from Animals (1980) των Mike Dibb, Chris Rawlence και John Berger είναι ένα πρωτοποριακό ντοκιμαντέρ, ιστορικής πια σημασίας, εμπνευσμένο από το δοκίμιο του Berger Why Look at Animals? Με αφηγητή τον Berger, υιοθετεί την οπτική γωνία των ζώων, ασκώντας κριτική στους τρόπους που τα εκμεταλλευόμαστε, ενώ παράλληλα υπενθυμίζει την εγγύτητα που είχαμε στο παρελθόν με τα ζώα. Το αποκαλυπτικό High-Rise Pigs (2025) της Ang Siew Ching στρέφει το βλέμμα του προς τις μεγάλες κτηνοτροφικές μονάδες της Κίνας, που στεγάζονται σε πολυώροφες πολυκατοικίες, εστιάζοντας στο Zhongxin Kaiwei Pig Building. Μέσω ψηφιακών εικόνων, μακετών και συγκεκριμένες καταγραφές, αναλύει τη μηχανοποίηση και το αόρατο της βιομηχανικής σφαγής των ζώων, εκθέτοντας τη συστημική υποτίμηση της μη-ανθρώπινης ζωής από το καπιταλιστικό σύστημα. Αντίθετα, το έργο The Age of Remedy (2024) της Tiziana Pers προσφέρει μια ελπιδοφόρα, συμμετοχική χειρονομία. Αυτή η ταινία μικρού μήκους καταγράφει το επιτελεστικό συμβόλαιο της καλλιτέχνιδας με τον γιο της, προκειμένου να σταματήσει να τρώει κρέας.  Από κοινού, οι ταινίες μάς προκαλούν να επανεξετάσουμε τη συνενοχή μας στην κακομεταχείριση των ζώων και να  φανταστούμε νέα παραδείγματα σχέσεων μαζί τους.

Mike Dibb, Chris Rawlence, John Berger
Parting Shots from Animals, 1980
60’

Το Parting Shots from Animals (Η τελευταία λέξη των ζώων), σε σκηνοθεσία του Mike Dibb, είναι εμπνευσμένο από το δοκίμιο του John Berger, Γιατί να κοιτάμε τα ζώα;, το οποίο δάνεισε τον τίτλο του σε όλη την έκθεση και στάθηκε κεντρικό σημείο αναφοράς της. Το ντοκιμαντέρ αποτελείται από μια σπονδυλωτή σειρά συναρπαστικών «ταινιών μέσα στην ταινία». Η κάθε επιμέρους ταινία απευθύνεται στον θεατή σαν να ήταν γυρισμένη από την οπτική γωνία ενός διαφορετικού ζώου το οποίο φαινομενικά τιμούμε αλλά στην πραγματικότητα συνεχίζουμε να εκμεταλλευόμαστε και να αφανίζουμε. Η ταινία καταγγέλλει την εμπορευματοποίηση και την εκμετάλλευση των ζώων σε σχέση με παλαιότερες μορφές συνύπαρξης οι οποίες βασίζονταν περισσότερο στο αμοιβαίο όφελος, ενώ συγχρόνως φωτίζει την επιμονή της ανθρωπότητας να ορίζει τον κόσμο κατ’ εικόνα της, χωρίς να νοιάζεται για την υπόλοιπη μη ανθρώπινη ζωή, με την οποία μοιραζόμαστε τον πλανήτη. Μολονότι ο ίδιος o John Berger δεν εμφανίζεται στην ταινία και δεν είχε εμπλακεί άμεσα στη δημιουργία της, αφηγείται με μεγάλη επιτυχία το κείμενο που συνυπέγραψε. Η προκλητική εναρκτήρια σεκάνς του δίνει τον τόνο: «Εμείς τα ζώα εξαφανιζόμαστε. Γυρίσαμε αυτήν την ταινία όχι τόσο πολύ για μας, τα ζώα, αλλά για σας, τους ανθρώπους…». Η ταινία γυρίστηκε για την ιστορική σειρά ντοκιμαντέρ Omnibus του BBC, που μεταδόθηκε κυρίως από το BBC1, από το 1967 έως το 2003 και κέρδισε 12 βραβεία της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογραφικών και Τηλεοπτικών Τεχνών (BAFTA) κατά τη διάρκεια της 35χρονης ιστορίας της.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ
Ο John Berger γεννήθηκε το 1926 στο Λονδίνο και πέθανε στο Αντονί της Γαλλίας το 2017. Ο Berger υπήρξε ένας εξαιρετικά επιδραστικός συγγραφέας και στοχαστής, του οποίου το βιβλίο Ways of Seeing (1972· Η εικόνα και το βλέμμα, 2011) έφερε επανάσταση στην ιστορία της τέχνης. Με το έργο του εξέτασε τον τρόπο μετάδοσης της ιδεολογίας μέσω των οπτικών μέσων και ενέπνευσε γενιές μελετητών. Έγραψε επίσης εκτενώς για τη σχέση ανθρώπων και ζώων, με πιο γνωστό το δοκίμιό του, “Why Look at Animals?” (1980· Γιατί να κοιτάμε τα ζώα;, 2019). Μυθιστοριογράφος, κριτικός και ακτιβιστής, τιμήθηκε με το βραβείο Booker το 1972 και αξιοποίησε την επιρροή του για να υπερασπιστεί εργαζόμενους, μετανάστες και καταπιεσμένους.

Ο Mike Dibb γεννήθηκε στο Ουέστ Γιόρκσαϊρ της Αγγλίας το 1940. Ο Dibb είναι βραβευμένος κινηματογραφιστής που έχει σκηνοθετήσει ντοκιμαντέρ για τις εικαστικές τέχνες, τη λογοτεχνία, τη μουσική, τις επιστήμες και τον αθλητισμό. Γνωστός κυρίως από τη συνεργασία του με τον John Berger σε ντοκιμαντέρ όπως τα Ways of Seeing και Parting Shots from Animals, έχει αφήσει ανεξίτηλο αποτύπωμα στην οπτική κουλτούρα με τις ταινίες του. Το έργο του, που περιλαμβάνει μια σειρά παραγωγών για το BBC and το Channel 4, έχει τιμηθεί με διάφορες διακρίσεις, ανάμεσά τους βραβεία BAFTA και Emmy, εδραιώνοντας τη φήμη του ως ηγετική φυσιογνωμία στο χώρο του ντοκιμαντέρ.

Ο Chris Rawlence γεννήθηκε το 1945. Ο Rawlence είναι σκηνοθέτης, παραγωγός και συγγραφέας που ειδικεύεται σε ντοκιμαντέρ για τις επιστήμες και την τέχνη. Το έργο του, που έχει προβληθεί στο BBC, το Channel 4 και σε αμερικανικά δίκτυα, περιστρέφεται κυρίως γύρω από τη νευρολογία και την προορισμένη για τηλεοπτική προβολή όπερα. Οι ταινίες του υπερβαίνουν τα αφηγηματικά όρια του ντοκιμαντέρ, συνδυάζοντας την επιστήμη με την καλλιτεχνική έκφραση. Υπήρξε παραγωγός της ταινίας Parting Shots from Animals, εμπνευσμένης από το δοκίμιο του Berger, “Why Look at Animals?”.

Ang Siew Ching
High-Rise Pigs, 2025
18′ 6″

Το έργο High-Rise Pigs (Γουρούνια σε ουρανοξύστη) έχει θέμα την βιομηχανική εκτροφή γουρουνιών και τη μετατροπή αυτών των ζωντανών, ενσύνειδων, ευφυών πλασμάτων σε εμπορευματοποιημένο κρέας. Το βίντεο διεισδύει στα ενδότερα του Κτιρίου Χοίρων Ζονξίν Καιβέι, μιας βιομηχανικής μονάδας εκτροφής κοντά σε ένα μικρό χωριό στην επαρχία Χουμπέι της Κίνας. Με 26 ορόφους, είναι το μεγαλύτερο χοιροστάσιο του κόσμου με δυνατότητα σφαγής 1,2 εκατομμυρίων ζώων τον χρόνο. Η Κίνα προσπαθεί να ανταποκριθεί στην αυξανόμενη ζήτηση για χοιρινό, την πιο δημοφιλή ζωική πρωτεΐνη της χώρας, με ανάλογους ουρανοξύστες-χοιροστάσια. Στο έργο της Ang Sew Ching το Κτίριο Χοίρων γίνεται η αφορμή για να μπουν στο μικροσκόπιο οι τεχνολογίες αναπαραγωγής, περιορισμού της ελευθερίας και εκτροφής των ζώων.

Το έργο, συνδυάζοντας αρχιτεκτονικά μοντέλα, ψηφιακή εικονογραφία και αρχειακές λήψεις, φέρνει στο φως τα βελτιστοποιημένα συστήματα που προδιαγράφουν και ελέγχουν τον τραγικό κύκλο ζωής των γουρουνιών και αποκαλύπτει τις βαθύτερες δομές που εκμεταλλεύονται τη ζωή των ζώων ως πηγή κέρδους. Μόλις τα ζώα μπαίνουν στο σφαγείο μετατρέπονται ευθύς σε εμπόρευμα, ενώ η βιομηχανοποίηση της σφαγής τους καθιστά σχεδόν ανεπαίσθητο τον θάνατό τους. Είναι ένα σύστημα που συσκοτίζει τον πόνο των ζώων και κρύβει τη βία πίσω από μια αισθητική αποτελεσματικότητας.

Η κινηματογραφική τεχνική της Ang Siew Ching αντανακλά αυτήν την αισθητική της αδιαφάνειας. Το έργο εκθέτει τις φριχτές, εν πολλοίς συγκαλυμμένες, συνθήκες στις οποίες εκτρέφονται εκατομμύρια ζώα σε ολόκληρο τον κόσμο και μιλά για την αποξένωση των ανθρώπων από τα ζώα στον ύστερο καπιταλισμό. Το High-Rise Pigs καλεί τους θεατές να αναλογιστούν τις συστημικές συνθήκες που επιτρέπουν την ετήσια σφαγή 1,5 δισεκατομμυρίου γουρουνιών (η Κίνα σφάζει σχεδόν τα μισά από αυτά) και εκθέτει τις βιομηχανικές υποδομές που καθιστούν αυτήν τη βία αόρατη, αποτελεσματική και κοινότοπη.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Ang Siew Ching γεννήθηκε στη Σιγκαπούρη· ζει και εργάζεται στο Ελσίνκι και τη Σιγκαπούρη. Η Ang Siew Ching εργάζεται κυρίως με ταινίες, εξετάζοντας τις εντάσεις μεταξύ πολιτισμού, φύσης και υποδομών και διερευνώντας το πώς η ανθρώπινη επιδίωξη της ανάπτυξης διαμορφώνει, παραμορφώνει ή καταστρέφει τους τόπους. Οι ταινίες της απεικονίζουν τοπία σε διαρκή μεταμόρφωση από την ανθρώπινη παρέμβαση, αντικατοπτρίζοντας την αμείλικτη μεταβολή του φυσικού κόσμου στην εποχή του αποκαλούμενου Ανθρωπόκαινου. Παρουσιάζει ανήσυχα τοπία που δεν αφήνονται ποτέ στην ησυχία τους, αλλά αναπλάθονται ξανά και ξανά εις βάρος των μη ανθρώπινων ζωών.

Tiziana Pers
The Age of Remedy, 2024
 4’ 47’’

Η μικρού μήκους αυτή ταινία παρουσιάζει έναν ποιητικό στοχασμό για την τελετουργία, την ευθύνη και τη συνύπαρξη. Καταγράφει τα αντικείμενα μιας περφόρμανς της καλλιτέχνιδας – σύνολα πιάτων με το σύνθημα «Η εποχή της ίασης είναι τώρα! Η επανάσταση είναι στο πιάτο σας»- οι συμμετέχοντες πρέπει να υπογράψουν ένα αριθμημένο «συμβόλαιο», με το οποίο δεσμεύονται να μην φάνε κρέας, ψάρι ή ζωικά παράγωγα σε αυτά. Το συμβόλαιο αφήνει ανοιχτό στους συμμετέχοντες να αποφασίσουν αν θα υιοθετήσουν την προτεινόμενη ιδέα πέρα από το πεδίο αυτής της συμβολικής συμφωνίας, τονίζοντας τη δύναμη της προσωπικής επιλογής. Ξεκινώντας από την ιδιωτική υπογραφή του γιου της το 2021, που καταγράφεται στην ταινία, το έργο διερευνά πώς μια απλή καθημερινή χειρονομία -το να τοποθετεί ένα πιάτο στο τραπέζι- μπορεί να γίνει μια συμβολική πράξη προς την κατεύθυνση της ενσυναίσθησης και της επιβίωσης του πλανήτη.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Tiziana Pers γεννήθηκε στο Τριβινιάνο Ουντινέζε της Ιταλίας, όπου ζει και εργάζεται. Η Pers είναι καλλιτέχνιδα και ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των ζώων. Το 2011, μαζί με την αδελφή της, Isabella Pers, συνίδρυσε το RAVE, ένα «μεταπρότζεκτ» που διερευνά τον ρόλο της σύγχρονης τέχνης στην κατανόηση της ετερότητας που αντιπροσωπεύουν τα ζώα. Τα εγχειρήματα διάσωσης ζώων και οι δράσεις της στον δημόσιο χώρο, όπως και η τεκμηρίωσή τους μέσα από ζωγραφική, βίντεο και εγκαταστάσεις, μας προτρέπουν να επανεξετάσουμε τη θέση μας υπό το πρίσμα μιας συνείδησης των ειδών. Το RAVE, που στεγάζεται σε έναν αρχαίο οικισμό της περιοχής Φρίουλι, προσκαλεί τα συμμετέχοντα άτομα να μοιραστούν τον χώρο με δέντρα που γλίτωσαν από υλοτόμηση και ζώα που διασώθηκαν από σφαγή μέσω του εν εξελίξει πρότζεκτ Art History της Tiziana Pers. Αυτή η εν εξελίξει συμμετοχική εμπειρία καλλιεργεί τον διαθεματικό διάλογο και την καλλιτεχνική έρευνα σε συνεργασία με άλλους δημιουργούς.

Πέμπτη 10 Ιουλίου | 21:00 

Άντρεα Άρνολντ 
Αγελάδα, 2021
94’

Το CineFIX, σε συνεργασία με την ελληνική streaming πλατφόρμα Cinobo, παρουσιάζει την Πέμπτη 10 Ιουλίου στις 21:00 την ταινία Αγελάδα / Cow (2021), της βραβευμένης με Όσκαρ σκηνοθέτιδας Άντρεα Άρνολντ.

Το μοναδικό ντοκιμαντέρ της κορυφαίας Βρετανίδας δημιουργού Άντρεα Άρνολντ (American Honey, Fish Tank, Big Little Lies) μάς φέρνει σε απόσταση αναπνοής από την καθημερινότητα μιας αγελάδας και υπόσχεται να συνταράξει τον τρόπο που βλέπουμε τα ζώα και τα όσα πολύτιμα αυτά μας παρέχουν.

Σύνοψη
Κινηματογραφικό πορτρέτο της ζωής δύο αγελάδων γαλακτοπαραγωγής, που μας φέρνει πιο κοντά στην ομορφιά τους αλλά και στις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους, κάνοντάς μας να αναγνωρίσουμε όχι με ρομαντικό, αλλά με ρεαλιστικό τρόπο, όλα όσα εκείνες μας προσφέρουν.

Βιογραφικό της Άντρεα Άρνολντ
Σπούδασε σκηνοθεσία στο AFI Conservatory του Λος Άντζελες. Μετά από πολλές μικρού μήκους ταινίες, το 2005 κέρδισε Όσκαρ για το Wasp. Ένα χρόνο αργότερα, η πρώτη της μεγάλου μήκους με τίτλο Red Road, απέσπασε το Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στις Κάννες και το βραβείο Carl Foreman στα BAFTA. Το Fish Tank του 2009 με πρωταγωνιστές τον Μάικλ Φασμπέντερ και την Κέιτι Τζάρβις, κέρδισε κι αυτό το Βραβείο Επιτροπής στις Κάννες, καθώς και BAFTA καλύτερης ταινίας. Τα Ανεμοδαρμένα Ύψη, μεταφορά του μυθιστορήματος της Έμιλι Μπροντέ, έκανε πρεμιέρα στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Βενετίας το 2011, ενώ το American Honey με πρωταγωνιστές τη Σάσα Λέιν και τον Σάια ΛαΜπέφ, της χάρισε το 2016 το τρίτο της Βραβείο Επιτροπής στις Κάννες. Το 2018 σκηνοθέτησε τη δεύτερη σεζόν της τηλεοπτικής σειράς του HBO, Big Little Lies.

Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Άντρεα Άρνολντ
Παραγωγή: Κατ Μανσούρ
Διεύθυνση φωτογραφίας: Μάγκντα Κοβάλσικ
Μοντάζ: Ρεμπέκα Λόιντ, Τζέικομπ Σουλσίνγκερ, Νίκολας Σοντέρζ
Ήχος: Νίκολας Μπέκερ
Σχεδιασμός ήχου: Ραφαέλ Σόιερ, Καρολίνα Σαντάνα
Ηχοληψία: Νίκι Φρεντς

Πέμπτη 17 Ιουλίου | 21:00 

Οι ζωές των μη ανθρώπινων άλλων

Το CineFIX παρουσιάζει αυτή την Πέμπτη 17 Ιουλίου στις 21:00, το πρόγραμμα προβολών Οι ζωές των μη ανθρώπινων άλλων, που περιλαμβάνει τρεις πειραματικές ταινίες ντοκιμαντέρ από την έκθεση Why Look at Animals? Δικαιοσύνη για τη μη ανθρώπινη ζωή. Μέσα από διαφορετικά αφηγηματικά μοντέλα, καλλιτέχνες με ριζοσπαστικά διαφορετικές προσεγγίσεις θίγουν ζητήματα της ανθρώπινης κυριαρχίας πάνω στο ζωικό μας άλλο.

Cheng Xinhao
March of the Elephants, 2022
41′ 21″

Το κινηματογραφικό δοκίμιο του Cheng Xinhao March of the Elephants (Η πομπή των ελεφάντων) είναι το πρώτο έργο της σειράς Tales about the South of Clouds (Ιστορίες για τον νότο των νεφών). Η σειρά, την οποία ο καλλιτέχνης ξεκίνησε να δουλεύει το 2021, έχει θέμα της τις λαϊκές προφορικές παραδόσεις της επαρχίας Γιουνάν στην Κίνα και τις ποικίλες υλικές τους εκφάνσεις. Ο Xinhao δουλεύει στο πεδίο, συνάπτοντας προσωπικές σχέσεις. Το March of the Elephants καταπιάνεται με τις ιστορικές μετακινήσεις και τους κοινωνικούς συμβολισμούς των πληθυσμών των ελεφάντων κατά μήκος του ποταμού Λανκάνγκ στην επαρχία Γιουνάν (στα σύνορα με τη Μιανμάρ). Καταγράφοντας τις κινήσεις των ζώων από και προς τους φυσικούς τους βιότοπους, η ταινία δείχνει πώς η σύγχρονη πραγματικότητα οικοδομείται πάνω στα θεμέλια των αρχαίων μύθων και του πολιτικού λόγου και τη χρήση των ζώων στο πλαίσιο και των δύο.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Cheng Xinhao γεννήθηκε στην επαρχία Γιουνάν της Κίνας και σήμερα ζει και εργάζεται στην πόλη Κούνμινγκ της Κίνας. Τα έργα του βασίζονται συνήθως σε μακροχρόνιες επιτόπιες έρευνες με επίκεντρο την ιδιαίτερη πατρίδα του στην επαρχία Γιουνάν. Μέσα από βίντεο, εγκαταστάσεις, φωτογραφίες και κείμενο, εξετάζει τις πολυφωνικές σχέσεις μεταξύ λογικής, κριτικού λόγου και γνώσης, καθώς και τους τρόπους με τους οποίους η φύση, η κοινωνία και η ιστορία αλληλοεπιδρούν με αυτές τις κατηγορίες.

Ιgor Grubić
Ingresso Animali Vivi, 2023
14′ 40″

Άραγε τα ζώα που γεννιούνται αιχμάλωτα ονειρεύονται την ελευθερία; Έχουν συναίσθηση πως εκτρέφονται ως προϊόντα; Αυτά είναι κάποια από τα ερωτήματα που θέτει ο Igor Grubić στο πιο πρόσφατο πειραματικό του φιλμ Ingresso Animali Vivi (Είσοδος Ζωντανών Ζώων). Κινηματογραφημένη κατά τη διάρκεια της νύχτας μέσα σ’ ένα ιταλικό σφαγείο, η ταινία είναι διασταύρωση μεταξύ ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας. O πρωταγωνιστής –ένας σκύλος– είναι το μόνο ζώο που μπαίνει σε τούτη τη στοιχειωμένη από τη φρίκη αίθουσα και βγαίνει ζωντανό. Ο Grubić υιοθετεί μια μη ανθρώπινη οπτική γωνία για να τονίσει την ενσυναίσθηση και τη συμπόνια του πρωταγωνιστή του για τα ζώα που προορίζονται από τη γέννησή τους να καταναλωθούν ως προϊόντα στο τραπέζι μας: η σκελετωμένη, φασματική παρουσία τους πλανάται παντού σε τούτη τη «βιομηχανία του θανάτου».

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Igor Grubić γεννήθηκε στο Ζάγκρεμπ της Κροατίας, όπου ζει και να εργάζεται. Η καλλιτεχνική του πορεία ξεκινά στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Η πολυμεσική πρακτική του –που περιλαμβάνει παρεμβάσεις στον δημόσιο χώρο, φωτογραφία και κινηματογράφο– χαρακτηρίζεται από κριτική ματιά, κοινωνικοπολιτική στράτευση και προσήλωση στην έρευνα. Το έργο του εστιάζει σε πολιτικά στιγμιότυπα του παρελθόντος και του παρόντος, διερευνώντας ενδελεχώς ένα ευρύ φάσμα πολιτικών καταστάσεων: από την τύχη των ιστορικών μνημείων και την κατάρρευση της βιομηχανίας έως τα προβλήματα των μειονοτικών ομάδων και την τραγική μοίρα των ζώων που εκτρέφονται σε βιομηχανικές φάρμες. Παρόλο που είναι θεμελιωμένο στην παράδοση του ντοκιμαντέρ, το φωτογραφικό και κινηματογραφικό έργο του Grubić χαρακτηρίζεται από συμπόνια και ενσυναίσθηση, στοιχεία τα οποία το καθιστούν βαθιά ανθρώπινο και συχνά ποιητικό.

Rainio & Roberts
To Teach a Bird to Fly, 2020
24′ 21″

Το φιλμ To Teach a Bird to Fly (Μαθαίνοντας σ’ ένα πουλί να πετάει), ένα υβρίδιο μεταξύ ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας, πραγματεύεται την εξαφάνιση των ειδών, την κλιματική αλλαγή και τη σχέση μας με τα άλλα είδη ζωής. Είναι μια ιστορία μυθοπλασίας που εκτυλίσσεται στο μέλλον και στοχάζεται το παρόν μας. Η ταινία φαντάζεται έναν κόσμο μετά την κλιματική κρίση, στον οποίο το περιβάλλον έχει επανακτήσει μια σχετική ισορροπία. Η πρωταγωνίστρια αφηγείται γεγονότα του παρελθόντος, ιστορίες της γιαγιάς της η οποία φρόντιζε βόρειες φαλακρές ίβιδες, ένα πουλί μια ανάσα τότε από την οριστική εξαφάνιση. Την συγκινεί η αφοσίωση με την οποία η γιαγιά της προσπαθούσε να διασώσει ένα απειλούμενο είδος, καθώς και οι βαθιοί δεσμοί που είχαν αναπτυχθεί μεταξύ του ανθρώπου και των πουλιών.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ
Η Minna Rainio γεννήθηκε στην Κανγκασάλα της Φινλανδίας και ο Mark Roberts γεννήθηκε στο Κάντερμπερι του Ηνωμένου Βασιλείου. Σήμερα ζουν και εργάζονται στο Ελσίνκι της Φινλανδίας. Είναι βραβευμένοι σκηνοθέτες και εικαστικοί καλλιτέχνες που δημιουργούν ταινίες και μεγάλης κλίμακας εγκαταστάσεις κινούμενης εικόνας, οι οποίες πραγματεύονται θέματα όπως η μετανάστευση και η κλιματική αλλαγή, καθώς και ο αντίκτυπός τον αντίκτυπό τους στις ατομικές εμπειρίες και στις ιστορίες των ανθρώπων. Τα περισσότερα έργα τους αποτελούν υβρίδια τεκμηρίωσης και μυθοπλασίας, που φέρνουν τον θεατή αντιμέτωπο με τις ίδιες του τις αντιλήψεις για τον χρόνο, τον χώρο και την κοινωνία.

ΙΟΥΝΙΟΣ

Κυριακή 1 Ιουνίου | 21:00

Rumba Rules, New Genealogies, 2020

Ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους
Καναδάς, Βέλγιο, Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, Γαλλία
Διάρκεια, 107′
Γλώσσες: Λινγκάλα και Γαλλικά

Σκηνοθεσία: David N. Bernatchez και Sammy Baloji, σε συνεργασία με τον Kiripi Katembo Siku
Εικόνα: Kiripi Katembo Siku, Sammy Baloji, David N. Bernatchez, Nelson Makengo
Ήχος: David N. Bernatchez, Dolet Malalu, Serge Makobo
Μοντάζ: David N. Bernatchez
Χρωματική επεξεργασία: Miléna Trivier
Ηχητικός σχεδιασμός και μίξη ήχου: Simon Gervais
Παραγωγή: Rosa Spaliviero και David N. Bernatchez
Συνεργαζόμενοι παραγωγοί: Carlo Lechea, Kiripi Katembo Siku, Serge Makobo

Παρακολουθώντας την καθημερινότητα μιας από τις σπουδαιότερες ορχήστρες του σήμερα, το Rumba Rules επιχειρεί να διεισδύσει στα άδυτα μιας μνημειώδους αφρικανικής μουσικής. Αποτελώντας ένα δοκίμιο πάνω στις έννοιες του εγώ και των καταβολών του, η ταινία κορυφώνεται σε ένα είδος αστικής πολυφωνίας.

Οι Ya Mayi, Lumumba, Xéna La Guerrière, Pitchou Travolta, Alfred Solo και Soleil Patron είναι μερικοί μόνο από τους τριάντα σχεδόν καλλιτέχνες που τροφοδοτούν τη δημιουργική ζωή της ορχήστρας Brigade Sarbati. Εισχωρώντας στη ζωή του γκρουπ και στην πόλη της Κινσάσα ταυτόχρονα, η ταινία προσεγγίζει την ουσία της ρούμπα σαν να διεισδύει σε ένα ριζικό υπόβαθρο. Παρακολουθεί την ορχήστρα μέσα από τη δουλειά της στο στούντιο, τις πρόβες και τις συναυλίες της, όπου μια σειρά από διαφορετικά πορτρέτα προσφέρουν μια περιήγηση στη δυναμική αυτής της εξαιρετικά φημισμένης μουσικής του Κονγκό και τις ιστορίες που κουβαλά. Από τις ρίζες τους στις τοπικές κοινότητες έως τους υποστηρικτές τους στη διασπορά, οι φωνές που συνθέτουν την πολυφωνία του Rumba Rules ανήκουν τόσο στο παρελθόν όσο και στο παρόν.

Εκτέλεση παραγωγής: Paysdenvie και Twenty Nine Studio & Production
Συνεργαζόμενοι παραγωγοί: Mutotu και Idea
Σε συμπαραγωγή με: Mu.ZEE (Oostende) και Festival d’Automne à Paris
Με την υποστήριξη των: CALQ-Conseil des Arts et des Lettres du Québec, FRQSC-Fond de Recherche du Québec sur la Société et la Culture, PRIM-Productions Réalisations Indépendantes de Montréal, SPIRA-Coopérative de cinéastes indépendants

Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση τους σκηνοθέτες, την Κατερίνα Γρέγου και την Ιόλη Τζανετάκη.

Βιογραφικά:
Ο Sammy Baloji (γεν. 1978, Λουμπουμπάσι, Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό) ζει και εργάζεται μεταξύ Λουμπουμπάσι και Βρυξελλών. Από τον Σεπτέμβριο του 2019 είναι υποψήφιος διδάκτωρ του πανεπιστημίου Sint Lucas της Αμβέρσας, όπου εκπονεί καλλιτεχνική έρευνα με θέμα «Σύγχρονες μορφές των Kasala και Lukasa: προς μια ανασύνθεση της ταυτότητας και της γεωπολιτικής».
Ως μέλος του Γαλλικού Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων, έχει λάβει πολυάριθμες υποτροφίες, βραβεία και διακρίσεις, ιδιαίτερα στις Συναντήσεις Αφρικανικής Φωτογραφίας του Μπαμακό και στην Μπιενάλε του Ντακάρ, ενώ υπήρξε και υπότροφος της πρωτοβουλίας Rolex Mentor and Protégé Arts Initiative. Το διάστημα 2019-2020 φιλοξενήθηκε στη Γαλλική Ακαδημία της Ρώμης – Villa Medici. Από το 2018 διδάσκει στη Διεθνή Καλοκαιρινή Ακαδημία Καλών Τεχνών του Σάλτσμπουργκ. Tο 2008 υπήρξε συνιδρυτής των Rencontres Picha / Μπιενάλε του Λουμπουμπάσι. Η  ατομική του έκθεση με τίτλο Echoes of History, Shadows of Progress (Απόηχοι της ιστορίας, σκιές της προόδου), παρουσιάζεται στο ΕΜΣΤ έως 2 Νοεμβρίου σε επιμέλεια της Ιόλης Τζανετάκη.
Μεταξύ των πολλών ατομικών εκθέσεων που έχει κάνει ο Βαloji συμμετείχε στην 35η Μπιενάλε του Σάο Πάολο (2023), στην Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας (2023), στην 15η Μπιενάλε της Σάρτζα (2023), στην Μπιενάλε του Σίδνεϊ (2020), στην documenta 14 (Κάσελ/Αθήνα, 2017), στην Μπιενάλε της Λυών (2015), στο Βελγικό Περίπτερο στην Μπιενάλε της Βενετίας (2015), στο Φεστιβάλ Photoquai του Musée du Quai Branly, Παρίσι (2015). Το 2023, κατέλαβε την 11η θέση στο Power 100, την ετήσια κατάταξη του βρετανικού περιοδικού Art Review με τους «πιο επιδραστικούς ανθρώπους στον κόσμο της τέχνης».

Ο David Nadeau Bernatchez είναι καλλιτέχνης και ερευνητής από το Κεμπέκ τoυ Καναδά που εργάζεται στα όρια μεταξύ διαφόρων μορφών τέχνης.  Ήχος, κινούμενη εικόνα και αναμνήσεις: αυτός ο πυρήνας του έργου του αναπτύχθηκε στη μουσική και τον κινηματογράφο. Αυτό πήρε νέες διαστάσεις μεταξύ 2006 και 2013, όταν εργάστηκε για ένα διδακτορικό στην ανθρωπολογία και την ιστορία σχετικά με τις αστικές μουσικές της Κονγκόλης (EHESS Paris και Laval University, 2013). Σκηνοθέτης πολλών ταινιών μικρού μήκους (Red Devil [2025], Ludovica [2018], Joseph Samuel Jacques Julien [2015], Solo Kinshasa [2013], Des Temps Morts [2009]), ο Nadeau-Bernatchez ήταν επίσης συν-σκηνοθέτης και συμπαραγωγός του μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ Rumba Rules, New Genealogies [2020]. Το κινηματογραφικό του έργο επικεντρώνεται σήμερα στο αρχείο και τη μνήμη, την πειραματική αφήγηση και τον κινηματογράφο παραστάσεων. Επιπλέον επιμελείται εκθέσεις, γράφει κείμενα και συνεργάζεται με διάφορους καλλιτέχνες και συλλογικότητες, όπως το Entours Studio (το οποίο συνίδρυσε το 2025), το Orchestre-d’hommes-orchestres, το Vu Photo και το Bureau de l’APA. Οι ταινίες, οι διαλέξεις και οι παραστάσεις του έχουν παρουσιαστεί σε διάφορες σκηνές, πλαίσιο και χώρες. Η ρίζα και ο ξεριζωμός βρίσκονται στο επίκεντρο του έργου του.

Πέμπτη 5 Ιουνίου | 20:30

ΑΚΟΕ/ΑΜΦΙ: Η Ιστορία Μιας Επανάστασης (*να κοιμάμαι στο στήθος του…)
Ειδική προβολή στο CineFIX του ΕΜΣΤ σε συνεργασία με το Athens Pride.

Η εκδήλωση περιλαμβάνει προβολή της ταινίας του Ιωσήφ Βαρδάκη ΑΚΟΕ/ΑΜΦΙ: Η Ιστορία Μιας Επανάστασης (*να κοιμάμαι στο στήθος του…), 2023, διάρκεια 71’ της Laika Productions. Στη συνέχεια θα ακολουθήσει συζήτηση με τίτλο «Από το ΑΜΦΙ στο σήμερα» στην οποία θα συμμετέχουν: Γρηγόρης Βαλιανάτος, Δημήτρης Ξανθούλης, Άγγελος Παπαδημητρίου, Στηβ Στιβακτής, Maria Cyber. Συντονίζει ο Φοίβος Σακαλής.
Ώρα προσέλευσης 20:30 (συνολική διάρκεια εκδήλωσης 150’)

Το 1977 μια ομάδα ανθρώπων ιδρύει το Απελευθερωτικό Κίνημα Ομοφυλόφιλων Ελλάδος. Το Α.Κ.Ο.Ε., το περιοδικό “Αμφί” και τα γραφεία τους στο θρυλικό υπόγειο της οδού Ζαλόγγου, γίνονται πόλοι έλξης για τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα της χώρας, προσφέροντας ένα σημείο αναφοράς για μια κοινότητα που αρχίζει να σχηματίζεται και να συνειδητοποιείται. Είναι μια επανάσταση που διεκδικεί το δικαίωμα στην ύπαρξη, το δικαίωμα στην ευτυχία, το δικαίωμα στην αγάπη.

Η ταινία βραβεύτηκε με το Βραβείο Κοινού Fischer για την Καλύτερη Ελληνική Ταινία Διάρκειας Άνω των 50’ στο 25ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, τον Μάρτιο του 2023, και είχε 2 υποψηφιότητες στα βραβεία Ίρις 2024 της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου: Καλύτερου Ντοκιμαντέρ και Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη.

Αφηγητής: Ιώκο – Ιωάννης Κοτίδης
Συμμετέχει ο Γιώργος Παπαπαύλου
Σύμβουλος Σεναρίου: Θοδωρής Αντωνόπουλος
Επιστημονικός Σύμβουλος: Κώστας Γιαννακόπουλος
Πρωτότυπη Μουσική: Κ.Βήτα
Σχεδιασμός Ήχου/Μιξάζ: Δημήτρης Μυγιάκης
Ηχοληψία: Κώστας Κουτελιδάκης
Illustrator: Στηβ Στιβακτής
Animator-VFX: Αφροδίτη Μπιτζούνη
Μοντάζ: Κωστής Κοντογέωργος
Σύμβουλος Μοντάζ: Γιώργος Ζαφείρης
Διευθυντής Φωτογραφίας: Δημήτρης Κασιμάτης – GSC
Διευθυντής Παραγωγής: Τάσος Κορωνάκης
Executive Producer: Λευτέρης Χαρίτος

Στην ταινία συμμετέχουν:
Μπέτυ Βακαλίδου
Γρηγόρης Βαλιανάτος
Νταίζη Γαλιατσάτου
Λουκάς Θεοδωρακόπουλος
Γιώργος Καραχάλιος
Μαρία Μήτσορα
Νίκος Μυλωνάς
Μάρκελλος Νύκτας
Δημήτρης Ξανθούλης
Άγγελος Παπαδημητρίου
Ειρήνη Πετροπούλου
Πάολα Ρεβενιώτη
Χρήστος Ρούσος
Κίμων Φωτιάδης
Maria Cyber

Παραγωγή: Μαρίνα Δανέζη, Τάσος Κορωνάκης – Laika Productions
Σενάριο/Σκηνοθεσία: Ιωσήφ Βαρδάκης
Με την υποστήριξη του ΕΚΚ και της ΕΡΤ

Σύντομο Βιογραφικό του σκηνοθέτη:
Ο Ιωσήφ Βαρδάκης σπούδασε Σκηνοθεσία Κινηματογράφου και Τηλεόρασης στη Σχολή Τεχνών Tisch του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης (NYU). Από το 1997 εργάζεται ως σκηνοθέτης θεάτρου στην Ελλάδα, έχοντας σκηνοθετήσει περισσότερες από 30 θεατρικές παραστάσεις. Αυτή είναι η πρώτη του κινηματογραφική ταινία.

Πέμπτη 19 Iουνίου | 21:00

Kala azar, 2020
Janis Rafa
Διάρκεια, 91’

Στο περιθώριο μιας πόλης κάπου στη νότια Ευρώπη, ένα νεαρό ζευγάρι ξεκινάει τη μέρα του με τη ρουτίνα της δουλειάς του: συλλέγει τα αποβιώσαντα κατοικίδια ζώα από τους ιδιοκτήτες τους προκειμένου να τα αποτεφρώσει και να επιστρέψει τις στάχτες τους. Πέρα από αυτή την αμειβόμενη εργασία, συλλέγουν και αποτεφρώνουν επίσης τα πτώματα του δρόμου που βρίσκουν καθώς κυκλοφορούν με το αυτοκίνητό τους, το οποίο φαίνεται να είναι και το σπίτι τους. Σε αυτόν τον ατελείωτο κύκλο ζωής, άνθρωποι και ζώα συνυπάρχουν αρμονικά, μέχρι το ίδιο το ζευγάρι να προκαλέσει το ίδιο ένα ατύχημα. Σε ένα οπτικά εντυπωσιακό και έρημο τοπίο με έναν απόκοσμο αισθησιασμό, το Kala azar είναι μια ταινία για τον θάνατο και την ίδια τη ζωή.

Μετά την προβολή της ταινίας θα ακολουθήσει Q&A μεταξύ της Janis Rafa, της Δάφνης Βιτάλη, επιμελήτρια της τρέχουσας ατομικής της έκθεσης της καλλιτέχνιδας Εμείς που προδώσαμε τα άλογα στο ΕΜΣΤ.

Σενάριo-Σκηνοθεσία | Janis Rafa
Διεύθυνση Φωτογραφίας | Θόδωρος Μιχόπουλος
Μοντάζ | Patrick Minks
Ηθοποιοί | Πηνελόπη Τσιλίκα (γυναίκα), Δημήτρης Λάλος (άνδρας), Μισέλ Βάλεϊ (μητέρα), Τάσος Ραφαηλίδης (πατέρας), Ογούζ Χαν Καγιά (Ογούζ), Γκιοκχάν Καγιά (εργάτης), Μαρία Αλιφέρη (γυναίκα με το νεκρό ψάρι), Αντριάν Φρίελινγκ (αδελφός με νεκρό πουλί #1), Μάρτιν Μπέντζ (αδελφός με νεκρό πουλί #2), Νίκος Παντελίδης (διευθυντής του αποτεφρωτηρίου), Αντώνης Τσιοτσιόπουλος (κυνηγός), Παύλος Κουρτίδης (φύλακας στο αποτεφρωτήριο), Λενίκα Αρφάνη (κτηνίατρος)

Παραγωγή | SNG Film (Ολλανδία)
Συμπαραγωγή | Heretic (Ελλάδα)
Υποστήριξη | Ολλανδικό Κέντρο Κινηματογράφου, Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, ΕΡΤ
Παραγωγός | Digna Sinke
Συμπαραγωγοί | Κωνσταντίνος Κοντοβράκης, Γιώργος Καρνάβας
Διεύθυνση Παραγωγής | Λήδα Μπουζούκου
Σκηνικά | Έλενα Βαρδαβά
Κοστούμια | Βασίλης Μπαρμπαρίγος
Μακιγιάζ | Σίσσυ Πετροπούλου
Μουσική | LOOR / Gwilym Sainsbury
Ήχος | Νίκος Κωνσταντίνου
Ηχητικό μιξάζ | Μαρκ Λιζιέ
Βοηθοί Σκηνοθέτη | Ευδοκία Καλαμίτση, Στέβη Παναγιωτάκη
Βοηθός Παραγωγής | Τάκης Παπαδόπουλος

Πέμπτη 26/6 | 21:00

Σινεμά για είδη συντροφιάς / Cinema for Companion Species
—Abi Palmer, Jafar Panahi, Michela de Mattei και Invernomuto

Επιμέλεια: Filipa Ramos
Παρουσία της ίδιας

Το πρόγραμμα με τίτλο Cinema for Companion Species / Σινεμά για είδη συντροφιάς, συγκεντρώνει μια σειρά πολύ πρόσφατων κινηματογραφικών ταινιών μικρού και μεσαίου μήκους που εξερευνούν τους χώρους και τη δυναμική της οικιακής ζωής και της ζωής των οικόσιτων ζώων. Μέσα από τις ταινίες αυτές αναδύονται συναισθήματα και μορφές της φροντίδας, της χαράς και της οδύνης που μοιράζονται άνθρωποι και ζώα στη μεταξύ τους σχέση, με τρόπους πολύπλοκους αλλά και χιουμοριστικούς. Οι καλλιτέχνες και κινηματογραφιστές πίσω από αυτές τις ταινίες επινοούν σχήματα για να προσεγγίσουν τον κόσμο των ζώων και να τον καταστήσουν ορατό. Πειραματίζονται με ποικίλα ιδιώματα και φόρμες για να αποκαλύψουν τη βαθιά σύνδεση μεταξύ κινηματογράφου και ζωικού βασιλείου.

Abi Palmer
Abi Palmer Invents the Weather / Η Abi Palmer Επινοεί τον Καιρό, 2023
Rain/Βροχή, 12΄ 07″, Heat/Ζέστη, 11΄ 06″, Fog/Ομίχλη, 09΄ 30″, Light/Φως, 09΄ 33″.

Αποκλεισμένη από τον έξω κόσμο κατά τη διάρκεια της πανδημίας του Covid-19, η Βρετανή καλλιτέχνιδα Abi Palmer επιδόθηκε σε μια διαδικασία επιτέλεσής του στο εσωτερικό του σπιτιού της για χάρη των γατιών της, της Cha-U-Kao και της Lola Lola, μεταφράζοντας τις εποχές σε μια γλώσσα οικεία σε αυτές. Χρησιμοποιώντας ευρεθέντα υλικά από εξορμήσεις της στους τοπικούς βιότοπους, η Palmer σκηνοθετεί μια σειρά από περφόρμανς με έντονο το στοιχείο του DIY. Με άξονα το βασικό χαρακτηριστικό της κάθε εποχής, δημιουργεί περιβάλλοντα μέσα σε κουτιά χρησιμοποιώντας αισθητηριακά αντικείμενα αλιευμένα στα γύρω δάση για να αναπλάσει την εμπειρία της φθινοπωρινής βροχής, της χειμωνιάτικης ομίχλης, του ανοιξιάτικου φωτός και της καλοκαιρινής ζέστης. Κάθε ταινία μικρού μήκους καταγράφει τη διαδικασία συλλογής θραυσμάτων από τον φυσικό κόσμο και σύνθεσης του περιεχομένου των κουτιών. Στην αφήγηση (voiceover) που συνοδεύει τη δράση, η Palmer διαβάζει ένα γράμμα γραμμένο από την ίδια, που εκφράζει την αγάπη της για τις γάτες της και για τις εποχές και αναδιφεί τις εντάσεις μεταξύ όσων μπορούμε και δεν μπορούμε να ελέγξουμε.

Οι ταινίες που προκύπτουν από αυτή τη διαδικασία αποτελούν έναν παιγνιώδη στοχασμό γύρω από την αδυναμία, το κλίμα και τη ζωή.

Michela de Mattei και Invernomuto
Paraflu, 2025
Διάρκεια, 23΄ 28″

Στην ταινία μικρού μήκους με τίτλο Paraflu, ο φακός διατρέχει τα ορεινά τοπία της Βόρειας Ιταλίας για να παρακολουθήσει την επιστροφή των λύκων. Προσεγγίζει τον συγκεκριμένο ζώο ως αρχετυπικό σύμβολο του συγκρουσιακού, του θαυμαστού, της μεταμόρφωσης, ενώ συγχρόνως εξετάζει την πολυπλοκότητα της συνύπαρξης του ανθρώπου με τα άγρια ζώα. Στον πυρήνα της ταινίας βρίσκονται οι αναφορές στο έργο του στοχαστή και φυσιοδίφη Baptiste Morizot, ο οποίος περιγράφει τον λύκο ως κάτοχο της μαγικής τέχνης της παραπλάνησης. Μετέωρη μεταξύ της ερευνητικής αφήγησης και της αφαιρετικής αναπαράστασης, η ταινία υιοθετεί πολλαπλές οπτικές γωνίες: του λύκου, του βοσκού, του κυνηγού, του μάγου, του θεατή. Με φόντο μια περιοχή όπου συλλογικοί φόβοι και πολιτισμικές δυναμικές συγκρούονται με τη φύση, ο τίτλος της ταινίας μας θυμίζει ένα πραγματικό γεγονός: μια πράξη εκδίκησης ενάντια σε μια αγέλη λύκων που δηλητηριάστηκε με παραφλού, ένα κοινό αντιψυκτικό αυτοκινήτων. Γυρισμένη σε φιλμ των 16 χιλιοστών, η ταινία συνδυάζει αληθινά πλάνα με εικόνες τεχνητής νοημοσύνης αλλά και αφηγήσεις (voiceovers) για τις οποίες χρησιμοποιήθηκαν ως πρότυπα οι φωνές του Ιταλού μάγου Silvan και της οικοφεμινίστριας Val Plumwood.

Jafar Panahi
Life, 2021
Διάρκεια, 19΄

Ο διεθνώς διακεκριμένος Ιρανός σκηνοθέτης Jafar Panahi εργαζόταν σε συνθήκες απομόνωσης αρκετό καιρό ήδη πριν από την πανδημία, περίοδο κατά την οποία δημιούργησε την ταινία μικρού μήκους με τίτλο Life (Ζωή). Διωκόμενος πολιτικά, βρίσκεται υπό κατ’ οίκον περιορισμό στην Τεχεράνη από το 2010, ενώ του έχει επίσης απαγορευθεί η δημιουργία κινηματογραφικών ταινιών, απαγόρευση την οποία ο Panahi αψηφά. Η συγκεκριμένη ταινία γυρίστηκε στο διαμέρισμά του στην Τεχεράνη και το «καστ» της περιλαμβάνει τον Iggy, το ιγκουάνα της οικογένειας. Συνδυάζοντας το ντοκιμαντέρ με τη μυθοπλασία, η ταινία παρακολουθεί τον Panahi και τη γυναίκα του Tahereh Saidi Balsini ενώ χρησιμοποιούν τα κινητά τους για να καταγράψουν, απλά και ανυπόκριτα, τις λεπτομέρειες του οικογενειακού βίου. Η συνηθισμένη αλλά γεμάτη ζεστασιά καθημερινότητα της οικογένειας στη διάρκεια του λόκνταουν γίνεται ανεξίτηλο σύμβολο των απροσμέτρητων συνεπειών της πανδημίας, ενώ το ιγκουάνα στέκει τόσο ως υπόμνηση της συνθήκης που διέπει τη ζωή των κατοικιδίων – μια ζωή που περιορίζεται στο περιβάλλον του σπιτιού – όσο και μιας αίσθησης του άγριου και ανεξημέρωτου αλλά και των σχέσεων αγάπης και ανοχής που συνδέουν τα μέλη μιας οικογένειας.

Θα ακολουθήσει Q&A με τη Filipa Ramos
Η συζήτηση θα διεξαχθεί στα αγγλικά
Συνολική διάρκεια: 84΄ 44″

ΜΑΪΟΣ

Κυριακή 25 Μαΐου  | 21:00

Ένα βράδυ με τον Παλαιστίνιο σκηνοθέτη Mahdi Fleifel.

Μια επιλογή ταινιών και συζήτηση με τον σκηνοθέτη.

Διάρκεια, περίπου 120′

Εκκινώντας τη φετινή λειτουργία του θερινού κινηματογράφου του ΕΜΣΤ CineFIX, ο Mahdi Fleifel παρουσιάζει μια επιλογή ταινιών του ιδίου καθώς και του εικαστικού Lawrence Abu Hamdan, με τον οποίο συνεργάστηκε στo 45th Parallel. Θα ακολουθήσει συζήτηση με τον καλλιτέχνη και το κοινό.

Mahdi Fleifel
A World Not Ours, 2012
Διάρκεια: 93’
Με αγγλικούς και ελληνικούς υπότιτλους

Το A World Not Ours είναι το  πορτρέτο τριών γενεών εξορίας στον προσφυγικό καταυλισμό Ain el-Helweh, στον νότιο Λίβανο. Βασισμένο σε πλήθος προσωπικών καταγραφών, οικογενειακών αρχείων και ιστορικού οπτικοακουστικού υλικού, η ταινία αποτελεί μια διεισδυτική μελέτη για την αίσθηση του ανήκειν, τη φιλία και την οικογένεια.

Γυρισμένο σε διάστημα άνω των 20 ετών από πολλές γενιές της ίδιας οικογένειας, το A World Not Ours είναι κάτι περισσότερο από ένα οικογενειακό πορτρέτο· είναι μια απόπειρα να καταγραφεί ό,τι τείνει να ξεχαστεί και να επισημανθεί ό,τι δεν πρέπει να σβηστεί από τη συλλογική μνήμη.

Mahdi Fleifel
I Signed the Petition, 2018
Διάρκεια: 10’  30”
Με αγγλικούς και Ελληνικούς υπότιτλους

Αμέσως μετά την υπογραφή μιας διαδικτυακής διαμαρτυρίας από έναν Παλαιστίνιο άνδρα, ξεκινά μια αγχώδης, εσωτερική περιδίνηση γεμάτη αμφιβολίες, κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης με έναν φίλο που τον κατανοεί, αναλύει, αποδομεί και ερμηνεύει τη σημασία της απόφασής του να στηρίξει δημόσια τον πολιτιστικό αποκλεισμό του Ισραήλ.

Mahdi Fleifel
20 Handshakes for Peace, 2014
Διάρκεια: 3’
Στην αγγλική γλώσσα

«Θυμάμαι πολύ καθαρά τη χειραψία. Ο πατέρας μου είχε μαγνητοσκοπήσει την τελετή και την έπαιζε ξανά και ξανά. Δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που είχε συμβεί. Στην πραγματικότητα, κανείς μας δεν μπορούσε. Μια φορά, πέταξε το παπούτσι του στην τηλεόραση και φώναξε τόσο δυνατά, που οι γείτονες παραπονέθηκαν. Παρακολουθώντας την τελετή ενώ άκουγα την τελευταία συνέντευξη του Edward Said, συνειδητοποίησα πως ο θυμός του πατέρα μου οφειλόταν στο γεγονός ότι ο πρόεδρος Αραφάτ ήταν αυτός που άπλωσε πρώτος το χέρι.»

Lawrence Abu Hamdan
45th Parallel, 2022
Διάρκεια: 15’
Στην αγγλική γλώσσα

Γυρισμένο στον χώρο όπου εκτυλίχθηκαν τα γεγονότα, με στόχο την ενεργοποίηση της νομικής και συμβολικής δύναμης του τόπου, το 45th Parallel ξεδιπλώνεται ως μονόλογος σε πέντε πράξεις, ερμηνευμένος από τον διακεκριμένο σκηνοθέτη Mahdi Fleifel. Η ιστορία επικεντρώνεται στην υπόθεση Hernández εναντίον Mesa, μια δικαστική διαμάχη που αφορά τον θανατηφόρο πυροβολισμό, το 2010, ενός άοπλου δεκαπεντάχρονου Μεξικανού υπηκόου από πράκτορα της Αμερικανικής Συνοριοφυλακής.

Στο Ανώτατο Δικαστήριο, η σφαίρα του Mesa, που διέσχισε τα σύνορα ΗΠΑ/Μεξικού, συσχετίστηκε με πυραύλους που εκτοξεύτηκαν στην Υεμένη, τη Συρία, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Ιράκ, τη Σομαλία και τη Λιβύη. Αν αυτός ο φόνος μπορούσε να δικαστεί στις ΗΠΑ, τότε θα μπορούσαν επίσης να δικαστούν και 91.340 επιθέσεις με drones.

ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ