Το CineFIX, ο κινηματογράφος του ΕΜΣΤ, επιστρέφει με φθινοπωρινή διάθεση στην Αίθουσα Προβολών, στο Μεσοπάτωμα του Μουσείου. Από τις 13 Νοεμβρίου, το ΕΜΣΤ προσκαλεί το κοινό σε μια νέα σειρά προβολών ταινιών, βίντεο και οπτικοακουστικών έργων, συνεχίζοντας τη επιτυχημένη πορεία του θερινού κινηματογραφικού του προγράμματος.
ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ
Κόστος εισιτηρίου 4 ευρώ. Μπορείτε να κάνετε κράτηση με αγορά online στο παρακάτω σύστημα προπώλησης.
Δωρεάν είσοδος για ΑμεΑ.
Πολιτική αλλαγών και ακυρώσεων εισιτηρίων
Δεν επιτρέπονται οι αλλαγές (σε άλλη ημέρα).
Δεν επιτρέπονται οι ακυρώσεις.
ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ
Πέμπτη 13 Νοεμβρίου | 20:00
Bill Viola
I Do Not Know What It Is I Am Like (Δεν ξέρω τι είναι αυτό με το οποίο μοιάζω), 1986
89΄
Ως μέρος του δημόσιου προγράμματος της έκθεσης Why Look at Animals? Δικαιοσύνη για τη μη ανθρώπινη ζωή, το CineFIX παρουσιάζει ένα από τα σημαντικότερα έργα σε βίντεο, το I Do Not Know What It Is I Am Like αποτελεί μια επική αναζήτηση υπέρβασης και αυτογνωσίας. Ο Βιόλα περιγράφει το έργο αυτό ως «μια προσωπική διερεύνηση των εσωτερικών καταστάσεων και των διασυνδέσεων με τη ζωώδη συνείδηση που φέρουμε όλοι μέσα μας». Ο τίτλος προέρχεται από το Rig-Veda, το σανσκριτικό πνευματικό κείμενο που περιγράφει την πορεία μέσα από τη γέννηση, τη συνείδηση, την πρωτόγονη ύπαρξη, τη διαίσθηση, τη γνώση, την ορθολογική σκέψη και την πίστη με στόχο την κατάκτηση μιας υπερβατικής πραγματικότητας «πέρα από τους νόμους της φυσικής». Μέσα από δυνατές εμβληματικές εικόνες και αλληγορικά κείμενα, ο Βιόλα αρθρώνει μια δραματική αναζήτηση της αυτογνωσίας μέσω της γνώσης του Άλλου, που ενσαρκώνεται εδώ σαν μια σαμανιστική θεώρηση της ζωώδους συνείδησης.
Αποτελούμενη από πέντε μέρη -II Corpo Scuro (Το σκούρο σώμα), The Language of the Birds (H γλώσσα των πουλιών), The Night of Sense (Η νύχτα της αίσθησης), Stunned by the Drum (Αποσβολωμένος από το τύμπανο) και The Living Flame (Η ζωντανή φλόγα)- η ταινία οραματίζεται ένα μεταφυσικό ταξίδι της ορθολογικής και της διαισθητικής σκέψης από τον φυσικό κόσμο στις πνευματικές τελετουργίες, Η ποιητική εξερεύνηση που κάνει ο Βιόλα στο υποκείμενο και το αντικείμενο, στο παρατηρείν και το παρατηρείσθαι και η αναζήτηση της αυτογνωσίας συνοψίζονται σε μια ανεξίτηλη εικαστική μεταφορά: στο είδωλο του καλλιτέχνη όπως καθρεφτίζεται στην ίριδα του ματιού μιας κουκουβάγιας.
© Κείμενα: Αποσπάσματα από τον διαδικτυακό κατάλογο του ΕΑΙ (http://www.eai.org) Συντάκτης: Lory Zippay
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Bill Viola (1951-2024) υπήρξε πρωτοπόρος στους τομείς των νέων μέσων, του βίντεο και των πολυμεσικών εγκαταστάσεων. Για πάνω από 50 χρόνια το οραματικό του έργο –οπτικοακουστικά εμβυθιστικά περιβάλλοντα με βίντεο και ηχητικά τοπία- επικντρωνόταν στις θεμελιώδεις ανθρώπινες εμπειρίες της γέννησης, του θανάτου και σε θέματα όπως η ανθρώπινη συνείδηση. Οι επιβραδυνόμενες κινούμενες εικόνες, με τις οποίες έγινε διεθνώς γνωστός, μετατοπίζουν την αίσθηση αντίληψης για να αποκαλύψουν τις εσωτερικές διεργασίες της συνείδησης. Ο Viola πειραματίστηκε με τις νέες τεχνολογίες του βίντεο ήδη από τις απαρχές του για να εξερευνήσει τις εκφραστικές δυνατότητες αυτού του νέου μέσου. Παράλληλα, μέσα από τη μελέτη της ιστορίας της τέχνης και των μεγάλων δασκάλων, καθώς και την έρευνα σε πολιτιστικές τελετουργίες σε όλο τον κόσμο, συνειδητοποίησε ότι η τέχνη μπορεί να εκφράσει την πραγματική συμπόνια προσπαθώντας να δημιουργήσει έργα που ενσαρκώνουν την έννοια της μεταμόρφωσης. Ο Viola έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην καθιέρωση του βίντεο ως μίας αδιαμφισβήτητα σημαντικής μορφής της σύγχρονης τέχνης.
Πέμπτη 27 Νοεμβρίου | 20:00
Mύθοι, μεταμόρφωση, μεταναστεύσεις: δυό ταινίες της Bryony Dunne
Ως μέρος του δημόσιου προγράμματος της έκθεσης Why Look at Animals? Δικαιοσύνη για τη μη ανθρώπινη ζωή, το CineFIX παρουσιάζει δυο πρόσφατες ταινίες της Ιρλανδής καλλιτέχνιδας και σκηνοθέτιδας Bryony Dunne, το Killing the Messenger (2020) και το Surrender Your Horns (2022). Τα έργα εξερευνούν τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση, τη φαντασία και την κοινωνική πραγματικότητα. Η πρακτική της Dunne που συνδυάζει ντοκιμαντέρ, φωτογραφία και γλυπτική, εξετάζει θέματα πολιτιστικής αναπαράστασης, αποικιακής ιστορίας και τους τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι προσπαθούν να ερμηνεύσουν, να δαμάσουν, να ελέγξουν και να εκμεταλλευτούν τη φύση. Την προβολή θα προλογίσει η Δάφνη Βιτάλη, επιμελήτρια του ΕΜΣΤ.
Killing the Messenger, 2020
11’
Οι μάντεις στην αρχαία Ελλάδα θεωρούσαν τα πουλιά ως μεταφορείς «θείων μηνυμάτων» και γι’ αυτό το λόγο επιδίωκαν να τα παρατηρήσουν κυρίως σε περιόδους κρίσης. Στο Killing the Messengers μια ομάδα επιστημόνων διεξάγει ορνιθολογική έρευνα στο νησί των Αντικυθήρων, όπου χιλιάδες μεταναστευτικά πουλιά σταθμεύουν και ανεφοδιάζονται πριν συνεχίσουν το ταξίδι τους πάνω από τη Μεσόγειο. Όπως οι μάντεις του παρελθόντος, έτσι και αυτοί οι επιστήμονες αναζητούν μηνύματα — βλέποντας στα πουλιά «εξαίρετους δείκτες» για την παρακολούθηση περιβαλλοντικών κινδύνων.
Surrender Your Horns, 2022
60’
Αφού εισέπνευσε μια δόση από σκόνη από το κέρατο ενός ρινόκερου, ένας μοναχικός Ιρλανδός υφίσταται μια σχεδόν καφκική μεταμόρφωση που τον μετατρέπει σε μισό άνθρωπο – μισό ζώο. Ενσαρκώνοντας ταυτόχρονα τον κυνηγό και το θήραμα, αυτή η φιγούρα μας ταξιδεύει μέσα από μια σειρά πραγματικών και φανταστικών κόσμων. Το ντοκιμαντέρ ακολουθεί τη δομή του θεάτρου του παραλόγου — με μονόκερους σε νυχτερινά κλαμπ, βιολόγους αναπαραγωγής και λαθρέμπορους μελών εξωτικών ζωών. Καθώς αυτές οι πραγματικότητες συγκρούονται, η τραγωδία εστιάζει στην υπαρξιακή διάσταση όπου οι ρινόκεροι δεν κυνηγιούνται μόνο στη ζωή, αλλά και στον θάνατο.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Bryony Dunne είναι Ιρλανδή καλλιτέχνιδα και σκηνοθέτρια. Η δουλειά της εξερευνά τις διασταυρώσεις ανάμεσα στον κινηματογράφο, τη φωτογραφία και τον φυσικό κόσμο. Τα έργα της έχουν παρουσιαστεί σε διεθνείς χώρους όπως Mosaic Rooms (Λονδίνο), Irish Film Institute (Δουβλίνο), DEPO (Κωνσταντινούπολη) και Townhouse Gallery (Κάιρο), ενώ έχει συμμετάσχει σε φεστιβάλ όπως το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και το Clermont-Ferrand Short Film Festival (Γαλλία), και τo Rencontres Internationales Paris/Berlin. Η Dunne είναι πρώην υπότροφος της Jan van Eyck Academie (Μάαστριχτ) και του προγράμματος Onassis AiR (Αθήνα).
