Παρουσιάστηκαν τέσσερις μεγάλων διαστάσεων επί τόπου εγκαταστάσεις και τρία σχέδια σε χαρτί της σημαντικής ελληνίδας γλύπτριας Βασιλικής Τσεκούρα. Στο πλαίσιο ενός μεταφορμαλιστικού προβληματισμού, η καλλιτέχνις που από το 1975 ζει και εργάζεται στο Παρίσι, αναπτύσσει ένα σταθερό διάλογο με τον συγκεκριμένο κάθε φορά αρχιτεκτονικό ή φυσικό τόπο, ο οποίος, πέραν της διαφάνειας και ρυθμικότητας εμπλουτίζεται συνεχώς με νέες δυναμικές και συμβολικές σχέσεις, καθώς και νέα υλικά (π.χ. αντανακλαστικές επιφάνειες, έτοιμα αντικείμενα, ήχος κ.ά.), που σχετίζονται με υπαρξιακές καταστάσεις και συχνά προσδίδουν στο έργο της δραματικό τόνο.
Χαρακτηριστικό στοιχείο και συνδετικός κρίκος των έργων που παρουσιάζονται στην έκθεση, είναι η υποδήλωση της κίνησης, του ρυθμού και μεταφορικά του υγρού στοιχείου. Το πρώτο έργο Χωρίς Τίτλο, 2002, είναι μια κατασκευή από πλεξιγκλάς και μεταλλικά στοιχεία, που χωρίζεται στη μέση από μεταλλικούς νεροχύτες. Στο επάνω μέρος έχει τοποθετηθεί μέταλλο σε σπειροειδή διάταξη, έτσι ώστε να δίνει την εντύπωση ενός «εγκλωβισμένου» κύματος, που με τον έντονο στροβιλισμό του τείνει να σπάσει τα τοιχώματα που το συγκρατούν. Η ελαφρότητα του συρματοπλέγματος που χρησιμοποιείται στο κάτω μέρος της κατασκευής, υπαινίσσεται μια διαφορετική κίνηση του νερού.
Ο καθρέφτης, που αποτελεί βασικό στοιχείο της μεγάλης εγκατάστασης με τα μεταλλικά έπιπλα, είναι ένα υλικό που η καλλιτέχνις έχει πρόσφατα εισαγάγει στο έργο της. Ο πλαστικός καθρέφτης που χρησιμοποιείται εδώ, συμβολίζει τη σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του, καθώς κοιτάζει το είδωλό του σε αυτόν. Οι καθρέφτες και οι μεταλλικοί πάγκοι της εγκατάστασης είναι τυλιγμένοι σε μεταλλικό δίχτυ που μοιάζει με κύμα ή στρόβιλο, ενώ τα καλώδια που κρέμονται, δίνουν την εντύπωση ενός κόσμου εγκαταλειμμένου.
Στην εγκατάσταση Χωρίς Τίτλο, 1999 – 2000, χρησιμοποιείται η αντανακλαστική επιφάνεια του καθρέφτη για να αποδοθεί το υγρό στοιχείο. Η καλλιτέχνις δημιουργεί ένα είδος κοσμικού οχήματος, που δίνει την εντύπωση μέσα από τη χρήση διαφανών ιμάντων και πλαστικού καθρέφτη ότι πλέει σε μια θάλασσα. Η εντύπωση των κυματισμών και της συνεχούς κίνησης είναι το οπτικό αποτέλεσμα των παραμορφωτικών αντανακλάσεων. Τα αινιγματικά εκλογικά παραβάν που αποτελούν επίσης μέρος του έργου, δίνουν μια άλλου τύπου υπαρξιακή διάσταση, παραπέμποντας στη μοναξιά του ανθρώπου και την αγωνία του μπροστά στο μέλλον και το άγνωστο.
Στην εγκατάσταση Οι κόρες του Ρήνου, που, όπως δείχνει και ο τίτλος, είναι εμπνευσμένη από την τετραλογία του Βάγκνερ, χρησιμοποιείται για πρώτη φορά ο ήχος, ενώ υπάρχει και πάλι έντονη αναφορά στο υγρό στοιχείο. Στην επικαλυμμένη με μαύρο πλαστικό οροφή που παραπέμπει στο σκοτεινό βυθό, έχουν κρεμαστεί μεταχειρισμένα πλυντήρια ρούχων, από τα στόμια των οποίων εκπέμπονται επεξεργασμένοι μηχανικοί ήχοι.
Στα τρία μεγάλα σχέδια σε χαρτί, η ρυθμικότητα της γραμμής που παραπέμπει στην κίνηση του νερού, συμπληρώνεται από την ένταση και την κινητικότητα της φωτιάς, την παρουσία της οποίας υποβάλλουν τα εμφανή ίχνη από καψίματα με σπίρτο.
Επιμέλεια: Ελένη Γανίτη
ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ
Συντονισμός: Ελένη Γανίτη
Κείμενα των: Anne Tronche, François Barré, Yehuda E. Saffran
77 σελ., 29Χ24εκ, Αθήνα 2002
Ελληνικά / Αγγλικά, περιέχει φωτογραφίες όλων των εκτιθέμενων έργων
ISBN 960- 87329-1-3
Διατίθεται προς πώληση: τιμή 20 €