Α/Α 2165, Καλλιτεχνικό Αρχείο, Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ)
Επιστολή
Δωρεά Δανιήλ
Αθήνα, 18 Αυγούστου 1974. «Εδώ γευόμαστε δημοκρατία που την πληρώσαμε όμως πολύ ακριβά με την εθνική τραγωδία της Κύπρου» γράφει η Όπυ Ζούνη από την Αθήνα σε επιστολή της προς τον Δανιήλ στο Παρίσι, ένα περίπου μήνα μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα.
Η επιβολή της δικτατορίας στις 21 Απριλίου 1967 επηρέασε, όπως ήταν φυσικό, την ελληνική εικαστική κοινότητα. Μετά το αρχικό μούδιασμα πολλοί έλληνες καλλιτέχνες άρχισαν να εκφράζουν την αντίδρασή και τη δυσφορία τους, άλλοτε εύγλωττα και άλλοτε υπαινικτικά, μέσα από το έργο ή και την εκθεσιακή τους δραστηριότητα. Ο Δημοσθένης Κοκκινίδης, ο Δημήτρης Αληθεινός, ο Γλύπτης Θόδωρος, ο Ηλίας Δεκουλάκος, ο Γιάννης Γαΐτης, ο Γιώργος Τούγιας, ο Αλέξης Ακριθάκης, ο Δημήτρης Μυταράς αλλά και η ομάδα των Νέων Ελλήνων Ρεαλιστών, είναι μερικοί από τους έλληνες εικαστικούς που στο πλαίσιο της προσωπικής πρακτικής τους και των διεθνών καλλιτεχνικών τάσεων της εποχής δημιούργησαν έργα με κριτικό και αντιδικτατορικό περιεχόμενο. Χαρακτηριστική είναι επίσης η περίπτωση του Βλάση Κανιάρη με την ιστορική του έκθεση στη Νέα Γκαλερί το 1969, ενώ ξεχωριστή φωνή διαμαρτυρίας ήταν και αυτή της Μαρίας Καραβέλα με την έκθεσή της στην Γκαλερί Χίλτον το 1971.
