Πρόγραμμα προβολών και ομιλιών
Το Ματιές στο Βέλγιο είναι ένα πρόγραμμα προβολών με έργα από Βέλγους καλλιτέχνες σε επιμέλεια του Ingo Starz & του Κωνσταντίνου Καρδακάρη σε συνεργασία με τον Αντρέα Σινέλ, επιμελητή και συντονιστή προγράμματος του Argos-Centre for Art and Media, και πραγματοποιείται στο πλαίσιο της έκθεσης Κρίσιμοι Διάλογοι: Αθήνα – Αμβέρσα.
Το πρόγραμμα αν και εστιάζει στο έργο μεμονωμένων καλλιτεχνών, παρουσιάζει μια γενική εικόνα της Βελγικής media art με επιλογή βίντεο και φιλμ μικρού μήκους που συνδέονται μέσα από την κοινή τους θεματολογία, τις σχέσεις μεταξύ των καλλιτεχνών και τον κοινό τόπο δημιουργίας.
Κάθε προβολή συνοδεύεται από παρουσίαση- συζήτηση.
Είσοδος ελεύθερη, με σειρά προτεραιότητας.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
Πέμπτη 19 Ιανουαρίου | 19:30 – 21:30
Σάββατο 21 Ιανουαρίου | 12:00 – 14:00
Pierre Coulibeuf
O Dr. Fabre θα σας γιατρέψει, 2013
35mm film ψηφιοποιημένο σε αρχείο HD
Διάρκεια 61’
Συμμετοχή: Jan Fabre και Ivana Jozic
Με αγγλικούς υπότιτλους
Η ταινία του Pierre Coulibeuf παρουσιάζει performances του Βέλγου καλλιτέχνη Jan Fabre στην περιοχή της Αμβέρσας. Πρόκειται για κάτι παραπάνω από ένα είδος απλής αναπαράστασης. Ο Jan Fabre μετατρέπεται σε έναν ηθοποιό στο έργο του Coulibeuf. Τα όρια μεταξύ ντοκιμαντερίστικης οπτικής και μυθοπλαστικής αφήγησης εξαφανίζονται.
Παρουσίαση- συζήτηση:
19.01.17 Κατερίνα Κοσκινά, Διευθύντρια του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ)
21.01.17 Ορέστης Ανδρεαδάκης, Καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Πέμπτη 26 Ιανουαρίου | 19:30 – 21:30
Σάββατο 28 Ιανουαρίου | 12:00 – 14:00
ARGOS @ EMST
Ένα πρόγραμμα προβολών με έργα βέλγων καλλιτεχνών από τη συλλογή του Argos – Centre for Art and Media σε επιλογή του Αντρέα Σινέλ.
Παρουσίαση- συζήτηση: Το Σάββατο 28/01/2017 ο Αντρέα Σινέλ, επιμελητής και συντονιστής προγράμματος του Argos-Centre for Art and Media θα παρουσιάσει πρόγραμμα προβολών.
– Jef Cornelis, Marcel Broodthaers: Musée d’art du XVIIe siècle, 1969 (16mm film, ασπρόμαυρο, με ήχο, διάρκεια 4’ 58’’, Ολλανδικά και Γαλλικά, με αγγλικούς υπότιτλους)
– Luc Deleu, Filip Francis & De nieuwe Coloristen, Inktpot, 1971 (Super 8 φιλμ, έγχρωμο, διάρκεια 5’ 14’’, χωρίς ήχο)
– Jacques-Louis Nyst, L‘objet, 1974 (Ασπρόμαυρο, με ήχο, διάρκεια 10’ 43’’, Γαλλικά, με αγγλικούς υπότιτλους)
– Eric Pauwels, Violin Fase, 1986 (16mm φιλμ, έγχρωμο, με ήχο, διάρκεια 11’ 44’’)
– Anne-Mie Van Kenckhoven, Dance of the seven veils, 1991 (Βίντεο, έγχρωμο, με ήχο, διάρκεια 6’ 36’’)
– Johan Grimonprez, LOST NATION January 1999, 1999 (Βίντεο, έγχρωμο, με ήχο, διάρκεια 16’ 57’’, Αγγλικά)
– Ria Pacquée, Cantaert Hunter 8906020, 2003 (Βίντεο, έγχρωμο, με ήχο, διάρκεια 3’ 01’’)
– Nicolas Provost, Plot Point, 2007 (Βίντεο υψηλής ανάλυσης, έγχρωμο, διάρκεια 13’ 39’’)
– An van. Dienderen, LILI, 2015 (Ψηφιακό βίντεο, έγχρωμο, με ήχο, διάρκεια 12’ 00’’)
ARGOS @ EMST
Ένα πρόγραμμα προβολών με έργα Βέλγων καλλιτεχνών από τη συλλογή του Argos – Centre for Art and Media
Από το 1989 το Argos είναι το σημαντικότερο βέλγικο ίδρυμα για το καλλιτεχνικό φιλμ και βίντεο. Το Argos συνδυάζει τις λειτουργίες ενός κέντρου τεχνών με ένα πλήρες και μοναδικό συλλεκτικό πρόγραμμα. Σήμερα η συλλογή του αριθμεί περίπου 5000 έργα. Το Argos καλύπτει όλα τα στάδια: παραγωγή, αρχειοθέτηση, συντήρηση (αναλογική, ψηφιοποιημένη και ψηφιακή), παρουσίαση στο κοινό και διάθεση. Ένα παρατεταμένο και ευρύ πρόγραμμα δράσεων περιλαμβάνει εκθέσεις, ομιλίες και προβολές και εγγυάται μια μοναδική εμπειρία και ένα ταξίδι ανακάλυψης σε κάθε επίσκεψη. Στο πλαίσιο της έκθεσης Κρίσιμοι διάλογοι: Αθήνα-Αμβέρσα, μια συνεργασία μεταξύ του M HKA και του ΕΜΣΤ, το Argos παρουσιάζει μια επιλογή βέλγικων φιλμ και βίντεο από το 1969 μέχρι το 2015. Το πρόγραμμα προβολών παρουσιάζει την πλούσια και πρωτότυπη προσέγγιση σημαντικών Βέλγων καλλιτεχνών ενώ παράλληλα δείχνει το χαρακτήρα της συλλογής του Argos.
Με περισσότερα από 200 τηλεοπτικά προγράμματα για την βέλγικη τηλεόραση μεταξύ του 1964 και του 1998, ο Jef Cornelis (1941) είναι ο πιο πληθωρικός κινηματογραφιστής στη συλλογή του Argos. Παρόλο που έκανε φιλμ για τη μοντέρνα τέχνη, την αρχιτεκτονική και το φλαμανδικό τοπίο, το έργο του είναι κυρίως μια ανατομία της ίδιας της τηλεόρασης και αποκαλύπτει την ένταση στη σχέση μεταξύ τηλεόρασης και εικαστικών τεχνών. Από την άλλη, ο Luc Deleu (1944) και ο Filip Francis (1944) εργάζονται σε διαφορετικά πεδία. Στην πραγματικότητα, ο πρώτος είναι αρχιτέκτονας και πολεοδόμος και ο δεύτερος, ενώ σπούδασε ζωγραφική, δημιουργεί με άλλα μέσα. Τα πρώιμα κινηματογραφικά έργα τους διατηρούν ακόμα την φρεσκάδα τους, πιθανότατα καθώς δημιουργήθηκαν με μια ξέγνοιαστη ελευθερία στη χρήση των κινηματογραφικών εργαλείων. Ανάμεσα στους πρωτοπόρους της βιντεοτέχνης, ο Jacques-Louis Nyst (1942-1996) δημιούργησε ένα συμπαγές σώμα στοχαστικού, παιγνιώδους, φανταστικού, ποιητικού αλλά και καθαρά θεωρητικού έργου. Ο προβληματισμός πάνω στο πως η τέχνη «λειτουργεί» είναι πάντα κεντρικός στο έργο του Nyst ο οποίος αναφερόταν στα έργα του ως «λογική τέχνη»: μια σύγκρουση μεταξύ αντικειμένων και των αναπαραστάσεων τους.
Επιπλέον, τα βίντεο Violin Fase (1986) και Dance of the Seven Veils (1991) συμβολίζουν τις απαρχές του Argos όταν ο οργανισμός αυτός ιδρύθηκε για να διακινεί έργα φιλμ και βίντεο τα οποία βρίσκονται στο μεταίχμιο κινηματογράφου, περφόρμανς και οπτικοακουστικών τεχνών. To Violin Fase είναι ένα σόλο σε δυο πράξεις: χορός και κάμερα. Ο Eric Pauwels (1953) περιστρέφει την κάμερα γύρω από το σώμα της Anne Teresa de Keersmaeker (1960). Δημιουργεί έτσι μια νέα σχέση μεταξύ της κάμερας και της χορεύτριας αλλά και μεταξύ σώματος και χορού και κινηματογράφου. Στο Dance of the Seven Veils, ο χορογράφος Marc Vanrunxt (1960) ερμηνεύει αποσπάσματα από έργα του σε ένα πάρκο στο Schilde, μια μικρή πόλη κοντά στην Αμβέρσα, ενώ η Anne-Mie Van Kerckhoven κατέγραψε τα επαναλαμβανόμενα έξι λεπτά χορογραφίας με μια λήψη. Η χορογραφία επαναλαμβάνεται σε τρεις διαδοχικές μέρες, στις έξι το πρωί, το απόγευμα και το βράδυ. Από τη δεκαετία του 1970 η Ria Pacquée (1954) μεταμορφώνει τον εαυτό της καθημερινά. Επιπλέον καταγράφει τον εαυτό της με φωτογραφίες και βίντεο εδώ και χρόνια. Από τη δεκαετία του 1980 έγινε γνωστή με τη σειρά έργων της με τίτλο Madame, στα οποία υποδύεται το χαρακτήρα μιας μοναχικής μεσόκοπης κυρίας. Από τους χαρακτήρες Madame και It προχώρησε στις περιπλανήσεις, στα νεκροταφεία και από εκεί η φαντασία της μετατοπίστηκε προς την έρημο και σε άλλες αναζητήσεις.
Από τη δεκαετία του 1990 μια νέα γενιά καλλιτεχνών και κινηματογραφιστών άνθησε στο Βέλγιο: Ο Johan Grimonprez (1962), ο Nicolas Provost (1969) και η An van. Dienderen (1971) είναι σίγουρα μεταξύ των πιο σημαντικών παραδειγμάτων του πώς η βέλγικη οπτικοακουστική παραγωγή ενσωμάτωσε στοιχεία από τα πεδία της τηλεόρασης, του κινηματογράφου και της οπτικής ανθρωπολογίας. Σε αυτό το πλαίσιο, η προσήλωση του Grimonprez για τα σκοτεινά σημεία μεταξύ αναπαράστασης και πραγματικότητας, μυθοπλασίας και καταγραφής, ιδιωτικού και δημόσιου καταλήγει σε αφηγήσεις που αξιοποιούν τις αισθητικές στρατηγικές των σύγχρονων μαζικών μέσων. Το έργο του Nicolas Provost, από την μια πλευρά είναι ένας στοχασμός πάνω στη γραμματική του κινηματογράφου και στη σχέση μεταξύ των εικαστικών τεχνών και της κινηματογραφικής εμπειρίας, αναλύοντας και αμφισβητώντας το φαινόμενο του κινηματογράφου, τα στοιχεία που τον αποτελούν και τις συμβάσεις του. Το έργο του ισορροπεί μεταξύ γκροτέσκο και του συγκινητικού, της ομορφιάς και της βιαιότητας, του συναισθηματικού και του διανοητικού. Τέλος, η An van. Dienderen συχνά γράφει πάνω στο θέμα της οπτικής και επιτελεστικής ανθρωπολογίας. Διδάσκει στη σχολή καλών τεχνών της Γάνδης και ίδρυσε το διεθνές καλλιτεχνικό εργαστήριο SoundImageCulture το οποίο βοηθά καλλιτέχνες να πραγματοποιήσουν εγχειρήματα στο μεταίχμιο ντοκιμαντέρ, ανθρωπολογίας και των εικαστικών τεχνών.
Επιμελητής και Συντονιστής προγράμματος του Argos-Centre for Art and Media
Αντρέα Σινέλ
